Ο καρκίνος του θυρεοειδούς εμφανίζει μία ραγδαία αύξηση της συχνότητάς του τα τελευταία έτη σε παγκόσμια κλίμακα. Παρά το γεγονός πως η αύξηση αυτή αποδίδεται κατά κύριο λόγο στην συχνότερη διενέργεια απεικονιστικών εξετάσεων του τραχήλου για κάποια άλλη πάθηση, σε σχέση με το παρελθόν, ο ρόλος της ακτινοβολίας στο περιβάλλον έχει απασχολήσει αρκετές μελέτες και συνεχίζει να αποτελεί το αντικείμενο έρευνας πολλών ερευνητικών κέντρων.
Η αιτιολογία του καρκίνου θυρεοειδούς περιλαμβάνει διάφορους γενετικούς και περιβαλλοντικούς παράγοντες, με κυρίαρχους την ακτινοβόληση του τραχήλου κατά την παιδική ηλικία, τη θυρεοειδίτιδα Hashimoto (για τον θηλώδη καρκίνο του θυρεοειδούς) καθώς και γενετικούς παράγοντες, ιδιαίτερα στα πλαίσια γενετικών συνδρόμων, όσον αφορά το μυελοειδές καρκίνωμα του θυρεοειδούς αδένα.
O καρκίνος θυρεοειδούς εμφανίζεται συνήθως ως ένας όζος, ο οποίος ωστόσο εμφανίζει ύποπτα χαρακτηριστικά στο υπερηχογράφημα, σε σύγκριση με έναν καλοήθη όζο. Κατά συνέπεια, η διάγνωση του καρκίνου του θυρεοειδούς πραγματοποιείται συνηθέστερα με το υπερηχογράφημα στο οποίο υποβάλλεται ο ασθενής είτε για έλεγχο του θυρεοειδούς αδένα ή συχνά για κάποιο διαφορετικό λόγο (π.χ. για έλεγχο των καρωτίδων). Σπανιότερα, ένας όζος μεγάλου μεγέθους, μπορεί να είναι ψηλαφητός ή ακόμη και ορατός.
Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειώσουμε πως η πλειοψηφία των ασθενών με καρκίνο του θυρεοειδούς εμφανίζει φυσιολογικά επίπεδα θυρεοειδικών ορμονών (Τ3, Τ4, TSH) και συνεπώς φυσιολογική θυρεοειδική λειτουργία. Η διάγνωση, λοιπόν, του καρκίνου του θυρεοειδούς αδένα πραγματοποιείται συνήθως στα πλαίσια διερεύνησης μίας ύποπτης βλάβης στο υπερηχογράφημα και επιβεβαιώνεται διά της κυτταρολογικής εξέτασης του υλικού της παρακέντησης της ύποπτης βλάβης διά λεπτής βελόνης (FNA θυρεοειδούς).
Υπάρχουν τέσσερις ιστολογικοί τύποι καρκίνου του θυρεοειδούς: ο θηλώδης, ο θυλακιώδης, ο μυελοειδής και ο αναπλαστικός καρκίνος θυρεοειδούς. Οι πιο συνηθισμένοι είναι ο θηλώδης και ο θυλακιώδης (85 – 90% του συνόλου των καρκίνων του θυρεοειδούς). Εξαιτίας της ομοιότητας των κυττάρων του θηλώδους και του θυλακιώδους καρκίνου με τα φυσιολογικά κύτταρα του θυρεοειδούς αδένα, ο θηλώδης και ο θυλακιώδης καρκίνος θυρεοειδούς ανήκουν στους καλώς διαφοροποιημένους καρκίνους θυρεοειδούς.
Την επιβεβαίωση της διάγνωσης του θυρεοειδικού καρκίνου ακολουθεί η διενέργεια υπερηχογραφήματος του τραχήλου (χαρτογράφηση του τραχήλου), στοχεύοντας στον εντοπισμό πιθανής επέκτασης – μετάστασης της νόσου στους λεμφαδένες του τραχήλου.
Σε αντίθεση με άλλους τύπους κακοήθειας, ο καρκίνος του θυρεοειδούς αδένα παραμένει σε μεγάλο ποσοστό ιάσιμος, το οποίο μεταφράζεται σε οριστική απαλλαγή του ασθενούς από κάθε πιθανό κίνδυνο της νόσου.
Απαραίτητη προϋπόθεση για την επίτευξη των άριστων αυτών αποτελεσμάτων αποτελεί η ορθή θεραπευτική αντιμετώπιση του καρκίνου του θυρεοειδούς, ακρογωνιαίο λίθο της οποίας αποτελεί η χειρουργική αντιμετώπιση της νόσου με τη διενέργεια ολικής θυρεοειδεκτομής (ολικής αφαίρεσης του θυρεοειδούς αδένα). Σε περιπτώσεις διαπιστωμένων μεταστάσεων του καρκίνου θυρεοειδούς στους λεμφαδένες του τραχήλου, διενεργείται επίσης σύγχρονος λεμφαδενικός καθαρισμός του τραχήλου στα τραχηλικά διαμερίσματα που περιλαμβάνουν τους προσβεβλημένους από τη νόσο λεμφαδένες.
Ο ασθενής μετά την χειρουργική θεραπεία τίθεται σε τακτική παρακολούθηση από τη θεράπουσα ενδοκρινολογική ομάδα για την φαρμακευτική υποκατάσταση των θυρεοειδικών ορμονών.
Για την επίτευξη του βέλτιστου θεραπευτικού αποτελέσματος και την οριστική ίαση του ασθενούς, η αρχική χειρουργική αντιμετώπιση θα πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο ριζική. Καθίσταται, συνεπώς, εξαιρετικά σημαντικό η επέμβαση να πραγματοποιείται από εξειδικευμένο χειρουργό ενδοκρινών αδένων (θυρεοειδούς, παραθυρεοειδών και επινεφριδίων) που μπορεί να επιλέξει και να σχεδιάσει την ορθή χειρουργική προσέγγιση και να την εκτελέσει με τη μέγιστη ασφάλεια.
