Του Σταύρου Ξηντάρα
Φωτογραφίες Αλίντα Μαυρογένη – Ξανθόπουλος
Στη θέση του πολλοί θα δήλωναν συλλέκτες με κεφαλαία γράμματα. Ο πάντα σεμνός όμως, Φρέντυ Πυτιλάκης, αν και αυτή τη στιγμή είναι ο μεγαλύτερος συλλέκτης του έργου της Μαρινέλλας, δεν νοιάζεται να αυτοχαρακτηρίζεται με βαρύγδουπες εκφράσεις. Μοναδικό του μέλημα, από την μέρα που γνώρισε και αγάπησε την Μαρινέλλα είναι να συγκεντρώσει όσο τον δυνατόν περισσότερο υλικό γύρω από τη ζωή και το έργο της μεγάλης ντίβας και να δημιουργήσει ένα «Κέντρο Έρευνας Τέχνης και Πολιτισμού» αφιερωμένο φυσικά στην μοναδική και αξεπέραστη σταρ του ελληνικού τραγουδιού.
Ο Φρέντυ Πυτιλάκης εργάζεται αόκνως καθημερινά και με πείσμα, επιμονή και υπομονή, σκέφτεται συνέχεια κινήσεις για να εμπλουτίσει το αρχείο του. Παθιάζεται και φανατίζεται με τη δουλειά του, είναι τελειομανής. Θα έλεγα, χωρίς καμία υπερβολή, πως ζει και ανασαίνει για την Μαρινέλλα. Είναι ο φύλακας-άγγελος όλης της ζωής της, όλης της λαμπερής καριέρας της. Σε εποχή οικονομικής κρίσης, δεν διστάζει να ξοδέψει ακόμα και το τελευταίο του ευρώ, προκειμένου να εμπλουτίσει την τεράστια συλλογή του με μια ακόμα φωτογραφία της Μαρινέλλας, με έναν σπάνιο δίσκο της, με ένα ανέκδοτο ηχητικό ή τηλεοπτικό ντοκουμέντο.
Ο Φρέντυ Πυτιλάκης γεννήθηκε στην Απειρανθο της Νάξου. Η Μαρινέλλα «έπεσε στα χέρια του» για πρώτη φορά σε ηλικία 7 ετών, αφού η μοίρα ξέρει να παίζει πολλά παιχνίδια και απ’ ότι φαίνεται μερικά από αυτά είναι καθοριστικά. «Κέρδισα το δίσκο της Μαρινέλλα «Σ’ αγαπώ» σε μια λαχειοφόρο αγορά σε ένα γλέντι στο νησί μου», εξηγεί ο ίδιος και προσθέτει: «Τη δεκαετία του ’90 ήρθα με τους γονείς μου στην Αθήνα και εκεί είδα για πρώτη φορά την Μαρινέλλα από κοντά στην «Νεράιδα» που τραγουδούσε με τον Γιάννη Πάριο. Με εντυπωσίασε ο τρόπος που ερμήνευε, ο μαγικός τρόπος που κουνούσε τα χέρια της. Αν και οι γονείς μου ήταν κουρασμένοι εκείνο το βράδυ, επέμεινα να δούμε όλο το πρόγραμμα μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Την Μαρινέλλα την ξαναείδα το 1995 στο Ηρώδειο στην παράσταση «Γυναικών Πάθη». Αποφάσισα να πάω στο καμαρίνι της να της μιλήσω αλλά η φωνή μου έτρεμε από τη συγκίνηση και έφυγα χωρίς ν’ αρθρώσω λέξη. Το ’95 ήταν μια χρονιά ορόσημο, αφού άρχισα να συλλέγω τα πάντα που αφορούσαν στη Μαρινέλλα. Φωτογραφίες, δίσκους, εφημερίδες, περιοδικά, προγράμματα, αφίσες, τηλεοπτικές συνεντεύξεις, ηχητικά ντοκουμέντα».
-Πόσες φωτογραφίες έχεις καταφέρει να συλλέξεις μέχρι σήμερα;
«Πάνω από 160.000 φωτογραφίες. Ξεκίνησα να μαζεύω φωτογραφίες από τον Ντίνο Διαμαντόπουλο, τον Κλεισθένη, το Μεγαλοοικονόμου, αλλά και την προσωπική φωτογράφο της Μαρινέλλας και προσωπική πλέον φίλη μου την Αλίντα Μαυρογένη».
-Η Μαρινέλλα στάθηκε νομίζω η αφορμή να ασχοληθείς και με το τραγούδι;
«Όντως. Στα 15 μου άρχισα σπουδές στο Εθνικό Ωδείο. Φωνητική, πιάνο, κιθάρα, ιστορία μουσικής, οργανογνωσία. Το 1998 άρχισα να τραγουδάω επαγγελματικά».
-Αν και ξεκίνησες δυναμικά την καριέρα σου, σύντομα την εγκατέλειψες.
Γιατί;
«Δεν άντεξα τα κυκλώματα της νύχτας που είναι πέραν του δέοντος σκληρά. Τον αθέμιτο ανταγωνισμό, τις ίντριγκες όπως και τα πισώπλατα μαχαιρώματα. Ένα παράδειγμα μόνο θα σου πω και βγάλε τα συμπεράσματά σου. Ηταν να συνεργαστώ σε ένα μαγαζί μαζί με δύο ηχηρά ονόματα της πίστας. Μόλις όμως διαπίστωσαν ότι είχα στην κατοχή μου ένα πολύ καλό μικρόφωνο αξίας 4.000 ευρώ, απαίτησαν από τον μαέστρο να φύγω από τη δουλειά. Κι αν ήθελα να συνεχίσω τη δουλειά, θα έπρεπε να τραγουδήσω με ένα μικρόφωνο της σειράς….»
-Πότε ξαναείδες την Μαρινέλλα;
«Στο Ηρώδειο το 1998 στην παράσταση «Η Μαρινέλλα τραγουδά και θυμάται». Όταν πήγα στο καμαρίνι της με θυμήθηκε, με φίλησε και με αγκάλιασε. Αν και πάλι έτρεμα από τη χαρά μου, μπόρεσα και της ψέλλισα «σ’ αγαπώ». Και εγώ σ’ αγαπώ, γιατί σε λένε Φρέντυ. Το όνομα αυτό υπάρχει πολλά χρόνια στη ζωή μου. Ο Φρέντυ Γερμανός είναι επιστήθιος φίλος μου και ο πατέρας της κόρης μου, είναι ο Φρέντυ Σερπιέρης. Τόλμησα να της πω «Εγώ θα είμαι συνέχεια των άλλων δύο». Εκείνη χαμογέλασε… Από τότε άρχισε η φιλία μας που διατηρείται μέχρισήμερα. Μια χρονιά αργότερα το 1999, συνάντησα πάλι τη Μαρινέλλα στο Ηρώδειο, στη συναυλία «Με βάρκα το τραγούδι», που ερμήνευσε κομμάτια απ’ όλο τον κόσμο. Την ώρα που τραγουδούσε, ενθουσιασμένος φώναξα δυνατά τη λέξη «δασκάλα». Μια λέξη που της άρεσε τόσο πολύ, που σταμάτησε στη μέση το τραγούδι και μου απάντησε δημοσίως «Αυτό που λες αγαπητέ είναι πολύ σωστό. Είχα κι εγώ δασκάλα τη Σοφία Βέμπο. Το συγκεκριμένο αυτό στιγμιότυπο υπάρχει μάλιστα ηχογραφημένο στο διπλό cd που κυκλοφόρησε λίγο μετά».
-Πως αξιοποιείς το υλικό που έχεις συλλέξει για τη Μαρινέλλα;
«Σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, σε όλες τις περιφερειακές πόλεις, αλλά και Κύπρο, έχω δημοσιεύσει σε δεκάδες περιοδικά και εφημερίδες άρθρα και αφιερώματα για τη ζωής της. Στην κατηγορία των αφιερωμάτων, πολύ σημαντικά είναι τέσσερα που μπήκαν στις πολυτελείς εκδόσεις των ξενοδοχείων Hilton Κύπρου, Μακεδονία Παλλάς και Hyatt Regency στη Θεσσαλονίκη».
-Ονειρο σου βέβαια είναι να δημιουργήσεις ένα Κέντρο έρευνας Τέχνης και Πολιτισμού αφιερωμένο στην Μαρινέλλα και το έργο της.
«Επιθυμία μου είναι να το μοιραστώ με τους εκατομμύρια θαυμαστές της σε όλο τον κόσμο». Και είμαι χαρούμενος και συγκινημένος που σιγά σιγά αρχίζω και το ετοιμάζω.
-Τι θα περιλαμβάνει αυτό το Κέντρο Ερευνας;
«Εκεί θα βρίσκεται όλο το αρχείο μου ταξινομημένο και σε ψηφιακή μορφή, για να μπορούν όλοι όσοι ενδιαφέρονται να μελετήσουν, να αναλύσουν, να απολαύσουν, να προσεγγίσουν το φαινόμενο Μαρινέλλα».
-Η πολιτεία θα σε βοηθήσει σ αυτό το εγχείρημα;
«Δεν ζητάω βοήθεια από κανέναν, μόνο από το Θεό.»
-Σε μια εποχή απίστευτης οικονομικής κρίσης, πως θα βρείς τα χρήματα για το Κέντρο αυτό;
«Όταν αγαπώ κάτι τόσο πολύ, όσο τη Μαρινέλλα, πεισμώνω και θα κάνω τα αδύνατα δυνατά για να υλοποιήσω τα όνειρά μου.»
Στη πάνω φωτογραφία στο Ηρώδειο με την αγαπημένη μου Αλίντα Μαυρογένη
