Ο «εθνικός βιογράφος» των σταρ και αγαπημένος ηθοποιός Μάκης Δελαπόρτας τον τελευταίο καιρό βιώνει μια από τις πιο σημαντικές και ευτυχισμένες περιόδους της ζωής του. Η κυκλοφορία του νέου του βιβλίου – αυτοβιογραφικού αυτή τη φορά – με τον τίτλο «Ξέρω κάποια αστέρια» μόλις κυκλοφόρησε, η μεγάλη επιτυχία της μουσικοθεατρικής του παράστασης «Μέρες ραδιοφώνου» στο θέατρο Βadminton, αλλά και ο ερχομός ενός παιδιού, τον έχουν κάνει να δηλώνει παντού πραγματικά ευτυχισμένος και γεμάτος σαν καλλιτέχνης και σαν άνθρωπος.
Συνέντευξη : Εύη Τσολάκη
Μάκη, είναι πολύ σημαντικό στις μέρες μας να δηλώνεις πως είσαι βαθιά ικανοποιημένος και ευτυχισμένος από την πορεία της επαγγελματικής, αλλά και της προσωπικής σου ζωής.
Ναι, δεν διστάζω να πω πως ζω μια από τις πιο όμορφες περιόδους μου, τόσο στη δουλειά μου όσο και στην προσωπική μου ζωή. Πρώτα από όλα πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Άγκυρα» το βιβλίο μου «Ξέρω κάποια αστέρια», που το έγραφα τρία χρόνια και με αυτό νιώθω πως κλείνει ο πρώτος κύκλος ζωής μου, αφού αισθάνομαι βαθιά τυχερός και ευλογημένος που γνώρισα, έζησα και βιογράφησα τα μεγαλύτερα αστέρια του κινηματογράφου και όχι μόνο. Όνειρο ζωής να γνωρίσω από κοντά τους: Βουγιουκλάκη, Βλαχοπούλου, Παπαμιχαήλ, Καρέζη, Ηλιόπουλο, Καραγιάννη, Χρονοπούλου, Κωνσταντάρα, Δαλιανίδη, Πλέσσα, Χατζιδάκι, Καλουτά, Σαπουντζάκη, Σακελλάριο, Φώσκολο, Γερμανό και τόσους ακόμα. Όλοι αυτοί έγιναν οι άνθρωποι της ζωής μου, οι μέντορές μου, οι δάσκαλοί μου, η οικογένειά μου. Τα πιο λαμπερά αστέρια που φώτισαν το δρόμο της ζωής μου για να περπατήσω και να γνωρίσω τη δική τους χώρα των θαυμάτων. Τους χρωστάω πολλά!
Στην παρουσίαση του βιβλίου σου, που έγινε στο θέατρο «Ακροπόλ», εισέπραξες απλόχερα την αγάπη και την εκτίμηση από τόσους σημαντικούς ανθρώπους του χώρου.
Ναι, νομίζω πως εκείνη η βραδιά ήταν η «βραδιά της ζωής μου». Όσοι παραβρέθηκαν εκεί έζησαν τόσο τη χαρά μου όσο και την συγκίνησή μου από την αγάπη όλων όσων ανέβηκαν στη σκηνή και μίλησαν για μένα. Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, η Γιοβάννα, η Μάρθα Καραγιάννη, ο Γιώργος Κατσαρός, ο Μίμης Πλέσσας, η Μαίρη Χρονοπούλου, η Ζωζώ Σαπουντζάκη. Με τίμησε με την παρουσία του επίσης και ο αρχηγός του πολεμικού ναυτικού Ευάγγελος Αποστολάκης, αλλά κι όλη η μπάντα του πολεμικού ναυτικού με διευθυντή ορχήστρας τον Γιώργο Τσιλιμπάρη, που συνόδεψαν τους αγαπημένους μου τραγουδιστές και ηθοποιούς που τραγούδησαν για μένα σε ένα κατάμεστο θέατρο χιλίων θεατών.
Την βραδιά την ξεκίνησες εσύ τραγουδώντας το «Βίρα τις άγκυρες» με τη συνοδεία της μπάντας αλλά και με μια παρτενέρ αλλιώτικη από τις άλλες. Τι έχεις να μας πεις γι αυτό;
Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Έτσι ήθελα να ξεκινήσει η βραδιά μου, όπως ακριβώς τελειώνει και το βιβλίο μου. Τρυφερά και συμβολικά! Αγκαλιά με την μικρή μου Πολυτίμη, που είναι πλέον δυο χρονών, παιδί των ανιψιών μου Άννας και Πάνου, που τη βάφτισα στη Τήνο και είναι για μένα πλέον ότι πολυτιμότερο υπάρχει στη ζωή μου. Η κόρη που δεν απέκτησα στη μέχρι τώρα ζωή μου, που μου έχει αλλάξει όλη τη κοσμοθεωρία μου. Με τη γέννησή της και ζώντας από κοντά την κάθε μέρα της, αισθάνομαι πλέον πως η πιο σημαντική δημιουργία στη ζωή… είναι η ίδια η ζωή! Ούτε οι δόξες, ούτε τα χρήματα φέρνουν την αληθινή ευτυχία, όσο η απόκτηση ενός παιδιού. Πόσο μάλιστα όταν κι αυτό το παιδί έρθει σε μια οικογένεια μετά από 17 χρόνια γάμου και μετά από αποτυχημένες εγκυμοσύνες. Τότε έχει μεγαλύτερη σημασία για την οικογένεια.
Μέσα από την πολύχρονη δουλειά σου στο χώρο, και όντας άνθρωπος χαμηλών τόνων, ποτέ δεν θέλησες να μοιραστείς κάτι από την προσωπική σου ζωή με το μεγάλο κοινό.
Ισχύει αυτό που λες, ίσως γιατί δεν ένιωσα ποτέ τόση μεγάλη ευτυχία για να θέλω να τη μοιραστώ με τον κόσμο. Για πρώτη φορά η καρδιά μου χτύπησε πιο δυνατά για ένα πλάσμα γι αυτό και δεν είχα κανένα ενδοιασμό να την πάρω αγκαλιά και να την ανεβάσω στη σκηνή. Ήταν μια στιγμή αυθόρμητη αλλά και η πιο τρυφερή της βραδιάς μου. Στη βάφτισή της επίσης είχα κάνει μια μεγάλη δεξίωση και είχα καλέσει όλο τον καλλιτεχνικό χώρο. Φίλους καρδιάς και συνεργάτες εννοώ, όχι για να με τραβήξουν φωτογραφίες και να με παίξουν στα περιοδικά οι παπαράτσι. Είναι κάτι που δεν με αφορά. Αλλά για να μοιραστώ τη χαρά μου μαζί τους. Δεν παίρνω χαρά μόνο πάνω στη σκηνή και δεν ζω μόνο για το χειροκρότημα. Θέλω να ζω και να γεύομαι και τις απλές μικρές χαρές που ζει ο καθημερινός άνθρωπος. Είναι η ανάγκη μου, για να μπορώ να γεμίζω τις μπαταρίες μου και να προχωρώ.
Δεν θα σε ενδιέφερε η απόκτηση ενός δικού σου παιδιού;
Ξέρω πολύ καλά τις ευθύνες για μια δική σου οικογένεια και για ένα δικό σου παιδί. Κι εγώ από τη φύση μου είμαι άνθρωπός με έντονο το αίσθημα της ευθύνης. Δεν θα ξεκινούσα κάτι τέτοιο, αν δεν θα ήμουνα απόλυτα σίγουρος πως θα ήμουν 100% αφοσιωμένος σε αυτό. Ιδιαίτερα με τα παιδιά δεν πρέπει να παίζουμε. Θεωρώ πολύ εγωιστική την απόφαση αρκετών ανθρώπων του χώρου μου που φέρνουν στον κόσμο ένα παιδί απλά για να γίνουν γονείς και να αισθανθούν πως με αυτό τον τρόπο εκπληρώνουν ακόμη ένα όνειρό τους και κοινωνικά αποκαθιστούν τη δημόσια εικόνα τους. Εγώ προσωπικά με τα τρελά ωράρια της δουλειάς μου αλλά και με την τεράστια ευθύνη που νιώθω στο πως πρέπει να μεγαλώνει σωστά ένα παιδί δεν πήρα ποτέ αυτή την απόφαση. Το παιδί πρέπει να εισπράττει αγάπη και ενδιαφέρον, να έχει δίπλα του και τους δυο του γονείς –κι όχι χωρισμένους-και να μην μεγαλώνει με πληρωμένες νταντάδες. Αυτή είναι η άποψη μου!
Ας κλείσουμε τη συνέντευξη με ένα ιδιαίτερα αποκαλυπτικό και συνάμα τρυφερό κείμενο που γράφεις στο βιβλίο σου για τη μικρή Πολυτίμη λέγοντας:
«…. Ναι, μ αρέσει να χαμογελώ στη ζωή! Να αισιοδοξώ και να ελπίζω! Πως αλλιώς άλλωστε να διώξεις τις λύπες, τις αναποδιές και τις δυσκολίες; Με ένα χαμόγελο, δυο λαμπερά μάτια ενός παιδιού!
Ναι! Δυο τέτοια λαμπερά μάτια με κοίταξαν ξαφνικά κατάματα και με γέμισαν «φως»!
Μια μικρή «πριγκίπισσα» ήρθε επιτέλους στη ζωή μας! Στην οικογένειά μας! Άργησε πολλά χρόνια, αλλά ήρθε! Είχε δύσκολο ταξίδι φαίνεται!
Κάθισε μονομιάς στο θρόνο της καρδιάς μας! Όπως όλα τα παιδιά του κόσμου για κάθε οικογένεια!
Τον Ιούνιο του 2012, μια ξάστερη βραδιά, τα φτερωτά άσπρα άλογα την έφεραν στο κατώφλι μας. Η Άννα κι ο Πάνος, (τα ανίψια μου), ύστερα από 17 χρόνια γάμου, έφεραν επιτέλους στον κόσμο τη μικρή Πολυτίμη.
Η μικρή πριγκιποπούλα .Τη βάφτισα στην Τήνο αφού την είχαμε τάξει στην Παναγιά, τον Ιούνιο της επόμενης χρονιάς και πήρε από τη καρδιά μου τον πρώτο ρόλο, από όλους τους ρόλους που είχα παίξει μέχρι τότε και όλα τα μπράβο που είχα κερδίσει! Μέσα από τα μάτια της βλέπω πλέον τον κόσμο και το αύριο, με άλλη ματιά!
Ένας κύκλος έκλεισε! Ένας καινούριος ανοίγει! Η Πολυτίμη ήρθε τη κατάλληλη στιγμή για να γίνει η αφετηρία αυτού του καινούριου κύκλου, ζωής, χαράς, αισιοδοξίας, δημιουργίας!
Κοντά της ξαναζώ και πάλι τα παιδικά μου παιχνίδια, τα παιδικά μου όνειρα, τις παιδικές μου αναμνήσεις! Θα ‘θελα να τη συντροφέψω στα χρόνια που θα ‘ρθουν, να καμαρώνω για το μεγάλωμά της, να διασκεδάζω με τις σκανταλιές της, να ‘μαι σύντροφος στα παιχνίδια της και δάσκαλος στα βήματά της!
Δώσε μου το χέρι μικρή μου πριγκίπισσα!
Η επόμενη μέρα μας περιμένει!
Είναι δική μας!»
