*απόσπασμα από το νέο βιβλίο του Πάνου Σόμπολου
Mας έχει ενθουσιάσει το νέο του βιβλίο του Πάνου Σόμπολου με τίτλο: «Τα εγκλήματα που συγκλόνισαν την Ελλάδα – Όπως τα έζησα». Ο δημοσιογράφος και πρόεδρος του ΕΔΟΕΑΠ, καταγράφει όλα εκείνα τα στυγερά εγκλήματα που συγκλόνισαν την κοινή γνώμη όπως ο ίδιος τα κατέγραψε ως αστυνομικός ρεπόρτερ με την πένα του αλλά και το μικρόφωνο της τηλεόρασης. Παραθέτουμε σήμερα ένα απόσπασμα από το υπέροχο βιβλίο του, την γνωστή σε όλους υπόθεση «Μαρσελίνο» και σας φέρνουμε στο μυαλό εικόνες και μαρτυρίες μιας άλλης εποχής.
«Μαρσελίνο: Ένα όνομα, ή μάλλον ένα χαϊδευτικό όνομα, που συγκλόνισε την κοινή γνώμη και απασχόλησε τους δημοσιογράφους για πολύ καιρό. Πρόκειται για ένα πραγματικό αστυνομικό θρίλερ που τα έχει όλα: Απαγωγή, λύτρα, ποδόσφαιρο, συγγένεια, ομηρεία, αίμα, θάνατο, αγωνία και τραγικό φινάλε.
Το πραγματικό όνομα του Μαρσελίνο ήταν Γιάννης Τσατσάνης –επρόκειτο για ένα τσιγγανόπουλο που είχε γεννηθεί το 1973 στην Αγία Βαρβάρα του Αιγάλεω. Ήταν ένα πρόσχαρο παιδί και αγαπητό μεταξύ γνωστών, συγγενών και φίλων. Ήταν επίσης πάρα πολύ καλός ποδοσφαιριστής και όλα έδειχναν ότι θα μπορούσε να εξελιχθεί σε αστέρι της μπάλας. Έπαιζε στον Κεραυνό Αγίας Βαρβάρας και όλοι τον αποκαλούσαν «Μαραντόνα» (εκείνη την εποχή ο Μαραντόνα βρισκόταν στο ζενίθ της δόξας του).
Ακούει κάποιος ότι ο Μαρσελίνο ήταν τσιγγάνος και το μυαλό του πάει αυτόματα στα στερεότυπα: σε κάποιον ζητιάνο, σε σκηνίτη, σε αγράμματο. Δεν ήταν έτσι. Ο πατέρας του, ο σαρανταεπτάχρονος τότε Γιώργος Τσατσάνης, ήταν έμπορος και εισαγωγέας ηλεκτρονικών ειδών από την Ταϊβάν. Εφοδίαζε πολλά καταστήματα στην Ελλάδα με τα προϊόντα που έφερνε και έχαιρε εκτιμήσεως στον εμπορικό κόσμο. Ήταν πραγματικός άρχοντας. Τον είχα γνωρίσει στις μαύρες μέρες που περνούσε και με εντυπωσίασε με τη λογική, την αυτοσυγκράτηση και την ψυχραιμία του. Αυτό που με είχε εντυπωσιάσει περισσότερο από όσα μου είπε, τότε που φοβόμασταν ότι θα ξεσπούσε βεντέτα μεταξύ των τσιγγάνων, ήταν το εξής:
«Όχι αντιδικίες, όχι βεντέτα, αυτά τα πράγματα δεν οδηγούν πουθενά. Όσοι μιλούν για βεντέτα δεν εκπροσωπούν τη θέση τη δική μου και της οικογένειάς μου. Η εκδίκηση δεν έχει κανένα νόημα για μένα. Έχασα το παιδί μου και θέλω να με αφήσουν στον πόνο μου. Όχι βεντέτα, προς Θεού. Αυτό το μήνυμα προσπαθώ να μεταδώσω σε όλους τους δικούς μου. Το παιδί μας δεν γυρίζει πίσω».
Δυστυχώς, η τσιγγάνικη βεντέτα, τελικά, δεν κατέστη δυνατόν να αποφευχθεί. Τσιγγάνοι πυροβόλησαν και τραυμάτισαν σοβαρά έναν από τους δράστες, τον Κώστα Σπινάρη, που ήταν και κολλητός φίλος του Μαρσελίνο. Διέφυγε τελικά τον κίνδυνο και μετά από καιρό έγινε καλά.
Τα τραγικά γεγονότα διαδραματίστηκαν στις αρχές του 1990. Μια ομάδα νεαρών, συγγενών και φίλων, απήγαγε τον δεκαεπτάχρονο Γιάννη Τσατσάνη. Στενοί συγγενείς και φίλοι οι περισσότεροι από τους απαγωγείς, ζητούσαν λύτρα από τον πατέρα του, ύψους 150.000.000 δρχ., για να τον απελευθερώσουν. Πέντε έξι μέρες μετά την απαγωγή, τον σκότωσαν μέσα σε λάκκο που είχαν ανοίξει σε μαντριά έξω από το χωριό Σκούρτα της Βοιωτίας (από την πίσω πλευρά της Πάρνηθας). Τρεις μήνες αργότερα, το πτώμα του δεκαεπτάχρονου τσιγγανόπουλου ξεθάφτηκε από τα σκυλιά και βρέθηκε από τον τσοπάνη διαμελισμένο. Την επομένη αναγνωρίστηκε ότι ανήκε στον Μαρσελίνο.
Αξίζει να αναφέρω εδώ και ορισμένες ανατριχιαστικές λεπτομέρειες: Στην κηδεία του άτυχου παιδιού, ένας από τους δράστες σήκωσε και κρατούσε το φέρετρο του θύματός του στον ώμο του! Ένας άλλος νωρίτερα έπαιζε θέατρο. Δηλαδή δήθεν έψαχνε να βρει τον απαχθέντα δεκαεπτάχρονο και ρωτούσε παντού αν τον είχε δει κανείς.
Ο πατέρας του δεκαεπτάχρονου του πλήρωνε μεροκάματα για τις έρευνες! Επίσης, ένας από τους δράστες έτρωγε το βράδυ με τους γονείς και τους άλλους συγγενείς του Μαρσελίνο, δήθεν θλιμμένος και συντετριμμένος, και μάλιστα καταριόταν τους φονιάδες και έλεγε με δήθεν εκδικητικό ύφος: «Αν τους πιάσω αυτούς που σκότωσαν τον Μαρσελίνο, θα τους φάω ζωντανούς». * Συνέχεια και περισσότερες πληροφορίες γι’ αυτήν και πολλές άλλες περιπτώσεις εγκλημάτων που άφησαν το αποτύπωμά τους στην κοινή γνώμη, μπορείτε να βρείτε τις σελίδες του υπέροχου – βιωματικού βιβλίου του Πάνου Σόμπολου.
