Άρθρο -παρέμβαση
Διανύουμε ήδη ίσως την πιο μακρά προεκλογική περίοδο που θυμάμαι. Είμαστε μόλις 6 εβδομάδες πριν την πρώτη Κυριακή των εκλογών και στη χειρότερη περίπτωση, η «τελευταία» (Κυριακή) θα πραγματοποιηθεί μήνες μετά.
Οι πρώτες αφίσες που έκαναν –καθόλου δειλά – την εμφάνισή τους μου έφεραν στο νου μια ανάμνηση από τα παιδικά μου χρόνια. Τότε που πήγαινα μαζί με τους γονείς μου στο εκλογικό κέντρο για να ψηφίσουν οι ίδιοι. Τα αμέτρητα φέιγ βολάν των υποψηφίων μου φάνταζαν ακόμη περισσότερα και μεγαλύτερα απ’ ότι ήταν στην πραγματικότητα, πατώντας τα με τα παιδικά μου παπούτσια. Αυτή ακριβώς ήταν η πρώτη μου επαφή με τις εκλογές. Από τότε άλλαξαν πολλά. Τα παπούτσια του ίδιου ανθρώπου σίγουρα δεν είναι πλέον παιδικά και ακόμη πιο σίγουρα έχουν διανύσει πολλά χιλιόμετρα μοιράζοντας εκείνα τα φυλλάδια που με τρόμαξαν κάποτε.
Ποια είναι όμως η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα σε έναν φοιτητή που κάποτε ρύπαινε τη σχολή του και σε έναν π.χ. υποψήφιο δήμαρχο μιας πόλης; Και οι δυο σφάλουν. Και αν ως φοιτητής είχα το ελαφρυντικό της νεανικής ορμής και της ανωριμότητας, σήμερα δεν έχω κανένα. Ούτε εγώ προσωπικά ούτε κανείς από όσους θέλουν να μιλούν για το περιβάλλον και δήθεν ευαισθησίες. Ο υποψήφιος λοιπόν που βάζει αφίσες στις κολόνες της ΔΕΗ, στους κάδους σκουπιδιών, στους τοίχους των σπιτιών την ίδια στιγμή που προσπαθεί να σε πείσει πως θα είναι ένας καλός δήμαρχος, ένας σωστός εκπρόσωπός σου για την πρόοδο της πόλης σου, ένας «υπηρέτης» του τόπου σου αυτοαναιρείται και εκτίθεται ανεπανόρθωτα. Αυτός ο ίδιος άνθρωπος που αποτυπώνει όλα αυτά τα ΘΑ σε ένα μεγάλο κομμάτι χαρτί και το κολλάει, παρανόμως φυσικά, αφού κανείς δεν ακολουθεί το νομικό πλαίσιο, απέναντι από το δικό σου σπίτι, δεν έχει ούτε ελαφρυντικά ούτε άλλοθι. Ποιος είναι όμως εκείνος που είναι υπεύθυνος να προστατέψει από αυτές τις «παρασπονδίες» τους υποψηφίους δημάρχους; Ο νυν δήμαρχος. Και τι γίνεται όταν ο δήμαρχος είναι εκείνος που αφισοκολλεί, όπως γίνεται στη δική μου πόλη, το ταλαιπωρημένο Κερατσίνι και η Δραπετσώνα;
Ιδού ο πιο απλός τρόπος να αποδείξεις πως η κατάχρηση εξουσίας δεν έχει ούτε χρώμα, ούτε κόμμα.
Αυτή είναι μόνο μια από τις ιστορίες – μακριά από οποιοδήποτε ευρωπαϊκό πρότυπο – που βιώνουμε. Όμως επειδή δεν θέλω να γίνει η χώρα μου, η πόλη μου, ο δήμος μου ένας απέραντος κάδος προεκλογικού υλικού, την επόμενη ημέρα των εκλογών εγώ, έστω και μόνος μου, θα είμαι στους δρόμους του Κερατσινίου και γενικά σε κάθε πόλη της Β’ Πειραιά για να μαζέψω όσα περισσότερα σκουπίδια μπορώ, ώστε να μην καταρρακωθεί ακόμη περισσότερο η εικόνα της πόλης μας. Για να μην είναι το περιβαλλοντικό μας αποτύπωμα επιπλέον τόνοι απ’ όσους ήδη μετράμε, πρέπει να στείλουμε το μήνυμα στο δήμαρχο και σε κάθε υποψήφιο που ρυπαίνει αλόγιστα κάθε γωνιά της πόλης μας. Υπεύθυνοι λοιπόν είμαστε όλοι που πρέπει να στείλουμε σπίτι της κάθε αυθαιρεσία και παράνομη εκλογική πρακτική. Γιατί μόνο έτσι θα καταλάβει ότι δε μπορεί να αυθαιρετεί όποτε και όπου τον βολεύει, και θα αντιληφθούν όλοι πως αν ξεκινήσουμε να σεβόμαστε εμείς οι ίδιοι την πόλη μας κάποτε δε θα συζητάμε να τη σεβαστούν και οι εκλεγμένοι δήμαρχοι της!
