Ο κύριος Νίκος Νικολάου, ο προπονητής του ΠΟΣΕΙΔΩΝΑ ΧΑΤΖΗΚΥΡΙΑΚΕΙΟΥ, που πρωταγωνίστησε και κέρδισε τελικά την ανοδό του στη Β’ Πειραιά για πρώτη φορά στην ιστορία του, είναι ένας νέος προπονητής, αλλά μιλώντας μαζί του καταλαβαίνει κανείς ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο που ζει και αναπνέει για το ποδόσφαιρο! Διαβάζοντας αυτή τη συνέντευξη θα το συνειδητοποιήσετε αμέσως αυτό! Ας ξεκινήσουμε λοιπόν…
– Κύριε Νικολάου, χαιρόμαστε που έχουμε την ευκαιρία να συζητήσουμε για ποδόσφαιρο! Είστε ένας νέος προπονητής και θέλουμε να σας δώσουμε τα συγχαρητήριά μας για την φετινή πορεία του ΠΟΣΕΙΔΩΝΑ που ομολογουμένως ήταν εξαιρετική…
Ευχαριστώ πολύ! Απλά, τα συγχαρητήρια ανήκουν και σε δύο άλλους ανθρώπους που κάθονταν δίπλα μου στον πάγκο: τον κύριο Χάρη Γερανάκη και τον κύριο Πέτρο Τσιφάκη. Με τον πρώτο ήμασταν το προπονητικό δίδυμο ενώ ο δεύτερος είναι ο γενικός μας αρχηγός. Βέβαια, τα περισσότερα συγχαρητήρια ανήκουν στην διοίκηση, τον πρόεδρο τον κύριο Λάζαρο Ευστρατίου, τον κύριο Δημήτρη Στυλιάρα, και όλους τους υπόλοιπους “εργάτες” της διοίκησης…
– Φαίνεται γενικά να υπάρχει πολύ καλό κλίμα στον σύλλογο. Που οφείλεται αυτό;
Στο ότι είμαστε όλοι μια παρέα! Είναι θαυμάσια παιδιά όλοι τους και απολαμβάνουμε το έργο μας εδώ στο Χατζηκυριάκειο…
– Κύριε Νικολάου, θα μας κάνετε ένα “φλας μπακ” στην καριέρα σας ως ποδοσφαιριστής;
Ξεκίνησα το ποδόσφαιρο στον ΠΟΛΥΚΡΑΤΗ. Στη συνέχεια έπαιξα στους ημιεπαγγελματίες του ΙΩΝΙΚΟΥ όταν αυτός αγωνιζόταν στην Α’ εθνική και πήρα τελικά μεταγραφή στον ΑΘΗΝΑΪΚΟ, που κι αυτός αγωνιζόταν στην Α’ εθνική! Όμως ένα πρόβλημα που απέκτησα από τραυματισμό, σύνδρομο κοιλιακών προσαγωγών, δεν μου επέτρεψε να συνεχίσω σε επαγγελματικό επίπεδο και στράφηκα στις τοπικές κατηγορίες του Πειραιά…
– Σε ποιες ομάδες αγωνιστήκατε εδώ στον Πειραιά;
Στους ΝΕΟΥΣ ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑΣ, στον ΠΕΙΡΑΪΚΟ (Α’ Πειραιά), στην ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ (με την οποία έζησα 3 ανόδους και φτάσαμε από τη Γ’ Πειραιά στην Δ’ εθνική κατηγορία!), στην ΚΑΣΤΕΛΛΑ, στο Π. ΦΑΛΗΡΟ στην Αθήνα, στη ΧΑΛΚΗΔΩΝΑ ( και μ’ αυτήν έζησα δύο ανόδους από Γ’ σε Β’ και από Β’ σε Α’ Πειραιά!), στον ΠΗΓΑΣΟ ΑΓ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ και στον ΑΟ ΖΕΑΣ. Έπαιξα ποδόσφαιρο μέχρι τα 41 μου χρόνια!
– Σε αρκετά μεγάλη ηλικία…
Το αγαπούσα τόσο πολύ, που δοκίμασα να το σταματήσω στα 38 μου, αλλά ανέβασα τότε από τη στενοχώρια μου νευροπίεση και κόντεψα να πεθάνω! Με πήγαν στο νοσοκομείο με υπογλώσσια και με πρόλαβαν στο τσακ! Τελικά έπαιξα αλλά 3 χρόνια…
– Εντυπωσιακό! Φυσικά ήταν αδύνατο να μην συνεχίσετε να ασχολείστε με το ποδόσφαιρο από άλλο πόστο και αρχίσατε έτσι την προπονητική…
Ναι, έτσι είναι! Ήδη είχα αποκτήσει το δίπλωμα UEFA B’ από το 2007, αλλά δεν το ανανέωσα τότε. Μου φαινόταν πολύ μακρινή η υπόθεση “προπονητική”. Άρχισα να το σκέφτομαι μετά την οριστική αποχώρησή μου από τα γήπεδα…
– Με ποιες ομάδες συνεργαστήκατε έκτοτε;
Άρχισα δειλά δειλά σαν προπονητής στις ακαδημίες του ΠΡΟΦΗΤΗ ΗΛΙΑ. Έπειτα κάθισα στον πάγκο του ΠΟΛΥΚΡΑΤΗ σαν βοηθός του κυρίου Γιάννη Λουμίδη όταν ο σύλλογος αγωνιζόταν στην Α’ Πειραιά. Και μετέπειτα ανέλαβα τις ακαδημίες του ΠΟΣΕΙΔΩΝΑ. Την πρώτη χρονιά είχα τους μικρούς, την δεύτερη ανέλαβα τα μεγαλύτερα τμήματα και από φέτος έκανα ντεμπούτο σαν πρώτος προπονητής με την αντρική ομάδα του ΠΟΣΕΙΔΩΝΑ…
– Και στο ντεμπούτο σας πετύχατε και άνοδο! Πώς λειτουργούν, κύριε Νικολάου, οι ακαδημίες του συλλόγου;
Έχουμε γύρω στα 130 παιδιά και είναι χαρακτηριστικό ότι ο ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ συμμετέχει σε όλα τα ηλικιακά πρωταθλήματα των ακαδημιών της ΕΠΣΠ! Είναι πολύ σημαντικό αυτό και δεν γίνεται από πολλούς συλλόγους!
– Όσον αφορά την πρώτη ομάδα, πώς τα βρήκατε τα πράγματα;
Είμαστε πολύ ικανοποιημένοι! Υπάρχει ένα ρόστερ 27 ατόμων από τους οποίους οι 10 είναι μικροί, ηλικίας 15,16 ετών, και προέρχονται απ’ τις ακαδημίες. Πιστεύω ότι υπάρχει πολύ μέλλον και έρχονται και πολλά παιδιά από πίσω…
– Το σύστημα που αγωνιζόσασταν;
Παίζαμε συνήθως το 4/2/3/1. Αλλά γενικά, λειτουργώ πολύ με το ένστικτο σαν προπονητής. Και παίρνω πολύ θετική ενέργεια από το περιβάλλον. Να φανταστείτε, κάποια φορά που μαζί μου στον πάγκο είχα τον 7χρονο γιο μου, ακολούθησα μια υπόδειξή του να παίξουμε με δύο 10ρια! Το ένστικτό μου, μου έλεγε να το κάνω, και σημειώσαμε μεγάλη νίκη σε εκείνο το παιχνίδι!
– Πώς κρίνετε εσείς τον εαυτό σας σαν προπονητή, κύριε Νικολάου; Πώς θα τον χαρακτηρίζατε;
Μ’ αρέσει να κάνω σχέδια! Ίσως έχω επηρεαστεί και από το επάγγελμά μου (σημ.: ο κύριος Νικολάου είναι Μηχανολόγος – Ναυπηγός) Γενικά έχω τρέλα με το ποδόσφαιρο και θα έλεγα ότι είναι όλη μου η ζωή! Βγάζω εκεί όλο μου το πάθος και την ενέργεια. Στον πάγκο ανεβάζω… χιλιάδες παλμούς και ευτυχώς εργάζομαι σε έναν σύλλογο που κανείς δεν θα μου μιλήσει μετά από το παιχνίδι, είτε χάσουμε είτε κερδίσουμε. Θα τα πούμε όλα από… Δευτέρα!
– Θυμάστε χαρακτηριστικά στιγμιότυπα από τη ζωή σας που αφορούν το ποδόσφαιρο;
Για ποδόσφαιρο μπορώ να μιλάω με τις ώρες! Δεν ασχολούμαι με την ομάδα μόνο στις προπονήσεις και στους αγώνες. Παρακολουθώ και όλους τους προσεχείς αντιπάλους. Το ποδόσφαιρο είναι η ζωή μου! Εκεί βγάζω όλα μου τα εσώψυχα! Το 2007 όταν έχασα τον πατέρα μου κλώτσησα την μπάλα από τη μία εστία και την έβγαλα έξω από το γήπεδο, πάνω από την απέναντι εστία! Από μικρό θυμάμαι τον εαυτό μου σαν ball boy στο Καραϊσκάκη πίσω από το τέρμα! Το 1981 ψάχναμε στη θύρα 7 τον αδελφό μου μαζί με τη μάνα μου! Τι άλλο να σας πω;
– Νομίζουμε τα είπατε όλα… Από ξένο ποδόσφαιρο τι σας αρέσει, κύριε Νικολάου;
Είμαι φανατικός Μ. ΓΙΟΥΝΑΙΤΕΝΤ, αλλά παρακολουθώ τα πάντα! Από προπονητές θαυμάζω τον Φέργκιουσον και τον Σιμεόνε…
– Θέλετε να μας πείτε κάτι τελευταίο πριν κλείσουμε αυτή την, ενδιαφέρουσα πιστεύουμε, συνέντευξη;
Θέλω να πω ένα ευχαριστώ σε όλους τους ανθρώπους του συλλόγου και ειδικά στους ποδοσφαιριστές μου! Πήρα απίστευτο σεβασμό από τα παιδιά! Δεν προσπάθησα να τους προσαρμόσω στα δικά μου μέτρα, αλλά εγώ προσάρμοσα τον εαυτό μου σε αυτούς. Και νομίζω ότι το διέκριναν και το εκτίμησαν! Εύχομαι του χρόνου να έχουμε ακόμα καλύτερη πορεία και να πετύχουμε όλοι μαζί το στόχο μας…
