Την Δευτέρα 12 Μαΐου και ώρα 7.00 μμ., ανέβηκε στον Πειραϊκό Σύνδεσμο Πειραιά το θεατρικό έργο «ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΘΥΤΗ ΜΟΥ», που το έχει γράψει ο γιατρός – κοινωνιολόγος και συγγραφέας Διον. Βαλλιανάτος και το σκηνοθετεί ο ίδιος, οπότε σήμερα έχουμε την χαρά να τον έχουμε μαζί μας, σε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνομιλία.
Κύριε Βαλλιανάτε, σας έχουμε παρακολουθήσει και σε άλλες θεατρικές σας δημιουργίες, αλλά αυτή τη φορά ασχολείστε με ένα σύγχρονο κοινωνικό πρόβλημα πολύ ιδιαίτερο – μια κοινωνική μάστιγα θα έλεγα – που αφορά όλους μας. Θα θέλατε να μας πείτε που απευθύνεστε αυτή τη φορά;
Πρώτ’ απ’ όλα, σας ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνατε να είστε σήμερα μαζί μου. Στο έργο αυτό αναφέρομαι σ’ αυτούς που γνώρισαν βάναυσα την αμάθεια, το μίσος και τον φόβο, από υπανθρώπους, οι οποίοι δεν ήξεραν και δεν έμαθαν ή δεν ένοιωσαν ποτέ, τι σημαίνει αγάπη και λογική…
Θα θέλαμε να μας αναπτύξετε λίγο την αιτία να γράψετε ένα τέτοιο έργο.
Ζούμε σ’ ένα κόσμο σήμερα, ο οποίος απ’ ότι φαίνεται σχετίζεται άμεσα με αυτό που ονομάζεται «θέατρο του παραλόγου», σε μια «υποτιθέμενη οργανωμένη κοινωνία», με τις καθημερινές ειδήσεις και τα οπτικο-ακουστικά ερεθίσματα να μας «κακοποιούν», από το πρωί ως την άλλη ημέρα το πρωί, με κύριο μόνιμο θέμα την πολύ βία σ’ όλες τις προεκτάσεις της, την περιθωριοποίηση, τις κοινωνικές διαφορές, τις πολιτισμικές και πολιτιστικές ανισορροπίες και ανισότητες, την οικονομική εξαθλίωση, την αποξένωση και τον περιορισμό, την απουσία υπευθυνότητας, τον ωχαδερφισμό και τον υπέρμετρο ατομικισμό, με αποκορύφωση το «σύνδρομο του παρτάκια» και το «syndrome look at me – σύνδρομο προσέξτε με».
Ποια είναι η γνώμη σας για το ποιος φταίει;
Επειδή δύσκολα στην εποχή μας αποδεχόμαστε είτε την «τρέχουσα κουλτούρα της αδιάντροπης αιδούς» ή την «απεριόριστη ανοχή σε ότι δήποτε», υπάρχουν πολλές και συγκεκριμένες ευθύνες εκ μέρους όλων μας, επειδή ενισχύσαμε εν αγνοία μας ή εν γνώση μας ή συνειδητά ή και ασυνείδητα, ορισμένα συγκεκριμένα «δεδομένα», τα οποία δυστυχώς προβληματίζουν και ταλαιπωρούν καθημερινά πολλούς ανθρώπους γύρω μας. Υπάρχει ένα ευρύ φάσμα από τρόπους και συμπεριφορές, τα οποία ξεκινούν από το σχολικό περιβάλλον και μπορούν να σχηματοποιηθούν κατ’ επέκταση μετά, σε πολιτιστικές, πολιτισμικές, οικονομικές και κοινωνικές παραλλαγές, οι οποίες υπογραμμίζουν αφενός την έκταση του φαινομένου και αφετέρου, τις ευθύνες για την οικογένεια, σε μία «γενετική γραμμή διαδοχικών και περαιτέρω αποκλίσεων», όπου τα προβλήματα δυσπιστίας και αμοιβαίας αποσύνδεσης μεταξύ σχολείου, οικογένειας και καθημερινής πραγματικότητας, τελικά φαίνεται συχνά να είναι αυτά, ο αποφασιστικός παράγοντας και η αρχή «πολλών μετέπειτα ιστοριών για ακατάλληλα θέματα». Ας μην ξεχνάμε ότι το σχολείο αποτελούσε συχνά την πρώτη εμπειρία, για πολλά άτομα της καθημερινής «στιγματοποίησης, της περιθωριοποίησης και της άρνησης», με επακόλουθο τα παραβατικά γεγονότα που θα επακολουθήσουν.
Και το αποτέλεσμα μέχρι τώρα για όλ’ αυτά που προαναφέρατε;
Είναι το κλασικό πλέον «Το να φωνάζεις είναι λίγο, το να σιωπάς είναι πολύ…», μία φράση που χρησιμοποιώ σ’ ένα μουσικό μονόλογο του θεατρικού μου. Σήμερα βλέπουμε στην καθημερινή πράξη, άτομα να εκφράζουν την βία σε όλο της το μεγαλείο, κάτι που χαρακτηρίζεται πλέον ως… «μίσος της αγάπης» ή για άλλους «αδιαφορία για την αγάπη». Συγχρόνως βλέπουμε το «απόκρυφο μίσος» του εκάστοτε θύτη, επειδή δεν παίρνει από το θύμα του όλα όσα θα ήθελε. Έτσι αυτό το μίσος, πάντα συνοδεύεται από μία επιθυμία πλήρους εξόντωσης και ολικής εκμηδένισης του άλλου, ο οποίος πρέπει να εξοντωθεί και δυστυχώς το μίσος που διαθέτουν για τον πλησίον τους, δεν υπάρχει περίπτωση να καταλαγιάσει ποτέ, ενώ παράλληλα αψηφούν πλήρως τους νόμους ή τους επεξηγούν κατά το δοκούν.
Κατά την γνώμη σας πρέπει να προσέξουμε κάτι ιδιαίτερα;
Ναι! Προσοχή σε όλους αυτούς που δεν έχουν καταλάβει ακόμη, ότι η καθημερινή πράξη προσέγγισης και επαφής ενός νέου εισερχόμενου προσώπου στον ιδιαίτερο χώρο μας (σωματικό, συναισθηματικό, πνευματικό, διανοητικό, υπαρξιακό, περιουσιακό κ.λπ.), δεν αφορά πλέον αυτό που του επιτρέπουμε, αλλά αυτό που μπορεί να πάρει, με το να μας εργαλειοποιήσει προς όφελος του.
Θα μας πείτε λίγα λόγια για το έργο;
Το καλοκαίρι του 2024 έγραψα το τέταρτο θεατρικό μου έργο με τίτλο «ΠΕΡΙΜΈΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΘΥΤΗ ΜΟΥ», που αναφέρεται και δείχνει σε πολύ έντονες σκηνές, μορφές βίας (ενδοοικογενειακή βία, σχολική βία, αθλητική βία και πολύ εκφοβισμό-bulling) σ’ όλες τις προεκτάσεις τους στην καθημερινή πράξη και ανέλαβα με χαρά να το σκηνοθετήσω ο ίδιος. Το καταπληκτικό όμως της παράστασης ήταν ό,τι ο θίασος δεν αποτελείτο από επαγγελματίες ηθοποιούς, αλλά από ερασιτέχνες της TeamUp του Εθελοντισμού του Δήμου Πειραιά, οι οποίοι μπορεί να μην είχαν γνώσεις υποκριτικής, είχαν όμως μεγάλη αγάπη γι αυτό που έκαναν, μία τεράστια δυναμική προσφοράς για να επιτευχτεί ο στόχος και επιθυμία να μάθουν όσα μπορούν περισσότερα από το ταξίδι αυτό. Έτσι, μετά από πολλές αντιξοότητες και προβληματισμούς, καταφέραμε όλος ο θίασος να συνυπάρξουμε σ’ ένα όνειρο, όπου ζήσαμε κατά την διάρκεια της κάθε πρόβας την απόλυτη βία, όπου και σας παρουσιάσαμε, σε 329 θεατές.
Θέλω να ευχαριστήσω τον Δήμαρχο μας Γ. Μώραλη για άλλη μία ευκαιρία που μας έδωσε (όπως άλλωστε κάνει πάντα) να επικοινωνήσουμε με τον κόσμο του Πειραιά, την Εντεταλμένη Δημοτική Σύμβουλο της “TeamUp” Ε. Βερυκάκη στυλοβάτη της παράστασης, τα υπέροχα 27 μέλη του θιάσου που τους αξίζει ένα μεγάλο μπράβο πραγματικά, την συμμετοχή των Αντιδημάρχων και Εντεταλμένων Συμβούλων στο έργο (Γ. Βίτσας, Ν. Γλύκα-Χαρβαλάκου, Α. Καψή, Σ. Μεντή, Ε. Μπαρμπαγιάννη Α. Μπουρδούμης, Α. Τουμαζάτου και την καταπληκτική ομάδα χορευτών της Χορευτικής Σχολής “En Pointe”.
Θα ήμουν αγνώμων, να μην ευχαριστήσω ιδιαίτερα τον Πρόεδρο του Πειραϊκού Συνδέσμου Ε. Καρλάφτη, για την ευκαιρία που μας έδωσε και την τιμή που μας έκανε να μας φιλοξενήσει στο εμβληματικό-ιστορικό κτήριο του Π.Σ., εκφράζοντας ακόμη μία φορά την αγάπη του για τις τέχνες και τα γράμματα που εκπροσωπεί δεόντως εδώ και 15 χρόνια.
Όλα τα υπόλοιπα τα είδατε στην παράσταση. Σας ευχαριστώ!
