Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχαν οι απόψεις που εκφράστηκαν για τα 50 χρόνια της Νέας Δημοκρατίας, στο κυριακάτικο ένθετο της «Καθημερινής».
Αξιοπρόσεκτο είναι ότι μεταξύ των ιστορικών στελεχών του κόμματος, στο ένθετο φιλοξενήθηκε και το άρθρο της Δόμνας Μιχαηλίδου, βουλευτού Α’ Πειραιώς & Νήσων, για τον Καραμανλισμό.
Μάλιστα, διαβάζοντας κανείς το κείμενο της πρώην υπουργού καταλαβαίνει πώς και σε ποιο βαθμό έχει επηρεάσει μια νεότερη γενιά η παρακαταθήκη του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Είναι, επίσης, αξιοσημείωτο πως η Δόμνα Μιχαηλίδου ήταν η μοναδική εκπρόσωπος της νέας γενιάς Βουλευτών που έβαλαν την υπογραφή τους στο ένθετο.
Αναλυτικά:
Τι είναι ο Καραμανλισμός;
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είναι ο λόγος που οι άνθρωποι της γενιάς μου αισθανόμαστε Ευρωπαίοι.
Είναι ο λόγος που η γενιά μου ζει σε μια ελεύθερη κοινωνία, με ανοιχτούς τους ορίζοντες της στη σκέψη, στο λόγο, στην επικοινωνία και στη γνώση.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είναι ο λόγος που η γενιά μου μεγάλωσε μέσα σε μια κανονική κοινοβουλευτική δημοκρατία, όπου κυβερνά η πλειοψηφία και όπου οι εναλλαγές των κομμάτων στην εξουσία είναι «βελούδινες».
Είναι ο λόγος που οι άνθρωποι της γενιάς μου έχουμε το δικαίωμα να εκλέγουμε και να εκλεγόμαστε με μόνη προϋπόθεση το σεβασμό μας στο σύνταγμα και τους νόμους.
Ο Καραμανλής είναι ο λόγος ζούμε σε μια χώρα όπου ο στρατός επέστρεψε στους στρατώνες για να επιτελέσει την συνταγματική του αποστολή.
Είναι ο λόγος που πια δεν ανησυχούμε για πολιτικές εντάσεις, κινήματα, πραξικοπήματα και δικτατορίες. Είναι ο λόγος που σήμερα η πολιτική αντιπαράθεση δεν οδηγεί στα «χαρακώματα», οι απόψεις και οι διαφωνίες εκφράζονται ελεύθερα, οι Ελληνίδες και οι Έλληνες δεν φοβόμαστε τον «χωροφύλακα».
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είναι ο λόγος που σήμερα η δική μου γενιά έχει στραφεί προς το μέλλον, απαλλαγμένη από τα εμφύλια πάθη του παρελθόντος.
Τι είναι λοιπόν ο καραμανλισμός;
Είναι η πολιτική παρακαταθήκη του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που σήμερα 50 χρόνια από την μεταπολίτευση και 26 χρόνια από το θάνατό του, έχει εδραιωθεί στην ελληνική κοινωνία ως κανονικότητα, πολιτική και κοινωνική.
Η δημοκρατική μετάβαση του 1974 δεν ήταν επιστροφή στο παρελθόν. Ο Καραμανλής έθεσε τα θεμέλια του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Το δημοψήφισμα του 1974 έλυσε το πολιτειακό ζήτημα με υποδειγματικό τρόπο. Το σύνταγμα του 1975 συνέδεσε τη χώρα μας με τον συνταγματικό πολιτισμό της Ευρώπης.
Κατοχυρώθηκαν η αρχή της ισοπολιτείας και τα ατομικά δικαιώματα των πολιτών, η Ελλάδα έγινε κράτος δικαίου και κράτος πρόνοιας.
Όμως τίποτα από όλα αυτά δεν ήταν αυτονόητο το 1974. Χρειάσθηκε η διορατικότητα και το πολιτικό θάρρος του Καραμανλή ώστε η χώρα να ξεφύγει από τις συμπληγάδες της μετεμφυλιακής περιόδου που την κρατούσαν καθηλωμένη στο παρελθόν.
Σήμερα, 50 χρόνια μετά, όλα αυτά, που με δύο λέξεις αποκαλούμε «κεκτημένο της μεταπολίτευσης», έχουν καταγραφεί στην συλλογική μας συνείδηση ως κοινό εθνικό κτήμα.
Οι ρίζες του αποδεικνύονται βαθιές διότι άντεξαν ακόμα και κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης, της μεγαλύτερης στην ιστορία της μεταπολίτευσης.
Αμφισβητήθηκε το ευρωπαϊκό κεκτημένο, αναδείχθηκαν αντιευρωπαϊκά, αντισυστημικά και αντικοινοβουλευτικά πολιτικά κόμματα και μορφώματα, η ελληνική κοινωνία διχάστηκε, το δίλλημα «εμείς ή αυτοί» έμπαινε σε κάθε έκφανση κοινωνικής ζωής και έμπαινε σχεδόν εκβιαστικά!
Το 2015 η Ελλάδα βρέθηκε ένα βήμα πριν την έξοδό της από την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή ένωση. Το βήμα αυτό δεν έγινε. Το κεκτημένο της μεταπολίτευσης αποδείχθηκε πολύ ισχυρότερο από τις «Σειρήνες» του λαϊκισμού που κατά την περίοδο της κρίσης ηχούσαν από παντού.
Δίκαια λοιπόν η ιστορία έχει κατατάξει τον Κωνσταντίνο Καραμανλή στους πολιτικούς ηγέτες που σφράγισαν ανεξίτηλα την εποχή τους. Είναι ο θεμελιωτής της 3ης Ελληνικής Δημοκρατίας, η οποία παρά τα προβλήματα, τις υστερήσεις και τις αντιφάσεις της, δεν παύει να είναι η καλύτερη περίοδος της σύγχρονης ιστορίας μας.
Χρέος της δικής μου γενιάς είναι να διαφυλάξουμε αυτό το κεκτημένο, όχι μόνο ως φόρο τιμής στον πρόσωπο του Κωνσταντίνου Καραμανλή, αλλά και ως οφειλή στις επόμενες γενιές