Άρθρο – παρέμβαση του εκδότη της «Κοινωνικής» Απόστολου Καραμπερόπουλου
Στην τελευταία φωτιά, την 5η στη σειρά φέτος, που ξέσπασε την περασμένη Παρασκευή στο όρος Αιγάλεω, όλα τα μάτια κοιτούσαν τα ελικόπτερα της Πυροσβεστικής που σε χρόνο «ντε-τέ» ανεφοδιάζονταν με νερό από τις ανοιχτές δεξαμενές του ΠΕΣΥΔΑΠ πάνω στο βουνό, χωρίς να χρειάζεται να πάνε και να έρθουν προς τη θάλασσα του Σκαραμαγκά
Το νερό που χρειαζόταν για να τιθασευτεί η φωτιά βρισκόταν εκεί, στα 400 μέτρα υψόμετρο, δίπλα στο σημείο του συμβάντος…
Ναι, ήταν ομολογουμένως μία εντυπωσιακή εικόνα, αλλά τα πιο σημαντικά και τα πιο ουσιαστικά βρίσκονται – ως συνήθως – πίσω από την εικόνα, αρκεί να έχει τη διάθεση να τα κοιτάξει κανείς!
Δεν πήγαν μόνες τους στο βουνό, οι 4 ανοιχτές δεξαμενές χωρητικότητας 200 τόνων νερού η κάθε μία. Ούτε και ήταν από μόνες τους έτοιμες και γεμάτες με συνολικά 800 τόνους νερού, οι σωτήριες δεξαμενές. Και, φυσικά, ούτε το νερό… σκαρφάλωσε μόνο του στις ανηφοριές και στους χωματόόδρομους του όρους Αιγάλεω.
Πίσω από όλα αυτά ήταν η αυτοδιοίκηση με τον Περιβαλλοντικό Σύνδεσμο των Δήμων περιοχής Αθήνας – Πειραιά, ένα φορέα που είναι σε θέση να προβλέπει, να σχεδιάζει και να δρα. Ο πρόεδρος του Γρηγόρης Γουρδομιχάλης και οι συνεργάτες του, μόχθησαν πολύ και χρειάστηκε να ξεπεράσουν «40 κύματα» για να καταφέρουν να εντάξουν τις 4 ανοιχτές δεξαμενές στο σύστημα πυροπροστασίας, που με κόπο επί χρόνια δημιούργησαν και λειτουργούν πάνω στο βουνό.
Οι λέξεις – «κλειδιά» αυτές είναι: πρόβλεψη, μελέτη, διεκδίκηση, χρηματοδότηση, αδειοδότηση, εγκατάσταση και βέβαια, πείσμα και μόχθος. Οι έξη πρώτες είναι εύκολα κατανοητές. Ο «μόχθος», όμως, γιατί; Γιατί έπρεπε να «μοχθήσει» και να αγωνιστεί ο ΠΕΣΥΔΑΠ για ένα σημαντικό έργο πολιτικής προστασίας;
Γιατί έπρεπε να τρέχει από πολιτικό γραφείο σε πολιτικό γραφείο, από υπουργό σε υπουργό, και από παράγοντα σε παράγοντα ο Γρ. Γουρδομιχάλης, προκειμένου να υλοποιηθεί ένα τέτοιο έργο, που στο κάτω - κάτω κανείς δεν θα του ζητούσε και καμιά ευθύνη δεν θα είχε … αν δεν γινόταν!
Κι όμως, χρειάστηκε να τρέξει πολύ και να πιέσει ακόμα περισσότερο ο ΠΕΣΥΔΑΠ, για να ελιχθεί με επιτυχία ανάμεσα στις συμπληγάδες της γραφειοκρατίας, που επιβάλει η Κεντρική Διοίκηση. Γνωρίζω αρκετά από αυτά τα «επεισόδια» και τα εμπόδια που αντιμετώπισε ο ΠΕΣΥΔΑΠ, αλλά δεν έχει νόημα να τα αναφέρω τώρα…
Θυμάμαι, ωστόσο, πολύ καλά ότι οι τρεις από τις τέσσερις μεγάλες υδατοδεξαμενές για ανεφοδιασμό πυροσβεστικών ελικοπτέρων, έγιναν πραγματικότητα όταν η Περιφέρεια Αττικής, δέχτηκε να αναλάβει τη χρηματοδότηση τους με 100.000 ευρώ, ενώ ο ΠΕΣΥΔΑΠ ανέλαβε την μελέτη, την αδειοδότηση, τον προσδιορισμο των σημείων τοποθέτησης, τις εργασίες εγκατάστασης, την συντήρηση και τον ανεφοδιασμό τους με νερό, μέσω της Ομάδας Πολιτικής Προστασίας που διατηρεί μόνιμα στο όρος Αιγάλεω.
Όταν έγινε αυτό, αντιπεριφερειάρχης Πειραιά ήταν η Σταυρούλα Αντωνάκου που από την αρχή πίστεψε, υποστήριξε και προώθησε και προσπάθειες του ΠΕΣΥΔΑΠ.
Σήμερα, περιφερειάρχης Αττικής είναι ένας άνθρωπος που έχει χρηματίσει κεντρικά υπεύθυνος της πολιτικής προστασίας ολόκληρης της χώρας.
Ο κ. Χαρδαλιάς ξέρει από πολιτική προστασία, και ως πρώην δήμαρχος ξέρει και από τις πιεστικές ανάγκες της τοπικής αυτοδιοίκησης…
Οι πύρινες ημέρες που έχουν σημαδέψει την Αττική και της έχουν στερήσει χιλιάδες στρέμματα δασών, επιφορτίζουν την Περιφέρεια και τους δήμους με «προστάγματα» και ευθύνες που έχουν καθήκον να τις αναλάβουν.
Άγνοια των μεγάλων και ιδιαιτερων αναγκών που συνεχίζει να έχει το πολύπαθο όρος Αιγάλεω, δύσκολα θα μπορούσε να δικαιολογηθεί.
Άραγε, θα γίνει κάτι ώστε η Περιφέρεια Αττικής σε συνεργασία με τους αντίστοιχους Συνδέσμους των Δήμων, να μπορέσουν να αναπτύξουν τους δικούς τους αυτόνομους μηχανισμούς πρόληψης των δασικών πυρκαγιών;
Όχι τίποτα άλλο, αλλά η εμπειρία έχει δείξει ότι χωρίς ικανές κοινωνικές εφεδρείες, το κεντρικό κράτος από μόνο του δεν επαρκεί για την εκτίμηση, την πρόληψη και τη διαχείριση των περιβαλλοντικών κινδύνων που διατρέχουν οι ορεινοί όγκοι και τα εναπομείναντα δάση της Αττικής.
Ειδικά για το ευάλωτο όρος Αιγαλεω με τα γνωστά ξεχωριστά προβληματα και τη συνεχιζόμενη παραβατικότητα, για το οποίο διατέθηκε φέτος από τον αρμόδιο υπουργο Εσωτερικών κ. Λιβάνιο το μικρότερο ποσό πυροπροστασίας από τα αντίστοιχα ποσά που διεθεσε με απόφαση του για τα άλλα βουνά του Λεκανοπεδίου και αυτό παρα την παρέμβαση του υπουργείου Πολιτικής Προστασίας. Αγνοια κινδύνου, υποτίμηση των αναγκών ή κατι άλλο?
Στο πλαίσιο αυτό θα ήταν εξαιρετικό νέο, αν ο κ. Χαρδαλιάς άθροιζε το δικό του ειδικό πολιτικό βάρος σε μία τέτοια προσπάθεια της Τ.Α.
Και θα ήταν χρήσιμο και για τον ίδιο και για όλους, αν ο περιφερειάρχης Αττικής ενέτασσε στο πρόγραμμά του και μία επίσκεψη προς τα μέρη μας, για να ακούσει από τον ΠΕΣΥΔΑΠ και τους δημάρχους της περιοχής του Πειραιά τις ανάγκες και τα προβλήματα πολιτικής προστασιας.
