Ο Λάζαρος Κυρίζογλου, έμπειρος αυτοδιοικητικός και νεοεκλεγμένος πρόεδρος της ΚΕΔΕ τοποθετείται για το θέμα των πυρκαγιών, για την κατανομή των αρμοδιοτήτων, για τους πόρους στους Δήμους και γενικότερα για τη συζήτηση που έχει ανοίξει περί προετοιμασίας και ευθυνών. Ο ίδιος, είπε μεταξύ άλλων:
«Πρέπει να οργανώσουμε καλύτερα τον αντιπυρικό μας αγώνα με βάση την εμπειρία των προηγούμενων ετών. Θυμίζω ότι το 1993 είχε ιδρυθεί η Γενική Γραμματεία Δασών, στην τότε Κυβέρνηση Μητσοτάκη. Το 1998 με Κυβέρνηση Σημίτη αυτή η Γραμματεία καταργήθηκε. Στην πορεία, η Δασική Υπηρεσία αποδεκατίστηκε και απαξιώθηκε.
Από 1998 και έπειτα, η ευθύνη των δασικών πυρκαγιών πήγε στην Πυροσβεστική. Είναι λάθος η οργάνωση που έχουμε τα τελευταία χρόνια. Ο κρατικός μηχανισμός παλεύει με όλες του τις δυνάμεις, αλλά αυτό δεν αρκεί. Το βλέπουμε εκ του αποτελέσματος. Πρέπει να γίνει ένας διαχωρισμός και μια αναδιοργάνωση. Οι αστικές πυρκαγιές να είναι αρμοδιότητα της πυροσβεστικής και οι δασικές, αρμοδιότητα της δασικής υπηρεσίας.
Το πρώτο βήμα έγινε με τη σύσταση της Γ.Γ. Δασών. Όμως χρειάζεται μόνιμο προσωπικό, σύγχρονος εξοπλισμός και όλα τα άλλα απαραίτητα. Και βεβαίως αστυνόμευση δασών. Δεν γίνεται τα δάση μας να είναι ανεξέλεγκτα. Οι Δήμοι φέτος έλαβαν αυξημένους πόρους για πυροπροστασία. Όχι μεγάλη αύξηση, αλλά συγκριτικά με τις προηγούμενες χρονιές τα πράγματα ήταν καλύτερα. Επιπλέον, το τετράμηνο των δασικών πυροσβεστών έγινε πεντάμηνο, ίσως να έπρεπε να γίνει και εξάμηνο.
Η εικόνα που έχω είναι ότι οι Δήμοι έκαναν αυτά που μπορούσαν. Να πούμε όμως ότι οι πυρκαγιές που είδαμε τις προηγούμενες ημέρες, δεν ξεκίνησαν μέσα από τον αστικό ιστό. Άρα εδώ έχουμε αρμοδιότητες δασαρχείου. Για να καταλάβει και ο κόσμος και να το ξεκαθαρίσουμε. Για τα άλση, τα πάρκα, τους καθαρισμούς, την γενικότερη ενημέρωση, υπεύθυνος είναι ο Δήμος, για τα εκτός σχεδίου, είναι το δασαρχείο, για τα ρέματα η Περιφέρεια κτλ.
Μην κατηγορούμε λοιπόν τους Δήμους αν δεν μπορούμε να έχουμε μια άρτια οργανωμένη δασική υπηρεσία και μια άρτια οργανωμένη δασική αστυνομία. Επίσης, να βάλουμε την κοινωνία που νοιάζεται πραγματικά για το περιβάλλον, μέσα στα Δάση. Τους δασικούς συνεταιρισμούς, τους ρητινοκαλλιεργητές, τους μελισσοκόμους.
Να προσλάβουμε τοπικούς δασικούς πυροσβέστες που αγαπάνε τον τόπο τους. Όλοι αυτοί μπορούν να είναι τα «μάτια» μας και βοηθήσουν να προλάβουμε καταστάσεις. Η πρόληψη βλέπετε, είναι το βασικό.
Να μη γίνει δηλαδή η φωτιά, πυρκαγιά. Όλα αυτά που σας προανέφερα, προφανώς δεν γίνονται από τη μία μέρα στην άλλη. Αλλά σταδιακά και με παραδειγματισμό απ’ όσα δυσάρεστα έχουμε ζήσει σε αυτό τον τόπο, μπορούμε να πετύχουμε ένα καλύτερο αποτέλεσμα σε επίπεδο αντιπυρικής προστασίας. Στην πράξη όμως και όχι στα λόγια. Γιατί το να πετάμε το μπαλάκι τον ευθυνών της επόμενης ημέρας, μέχρι την επόμενη καταστροφή, είναι το μόνο εύκολο».
