Η συζήτηση για τον τουρισμό δεν εξαντλείται, όμως, στη συγκράτηση των τιμών. Σημαντικό μεν, αλλά δεν είναι από μόνο του ικανό και αναγκαίο.
Η κυβέρνηση παρεμβαίνει. Καθυστερημένα ή μη παρεμβαίνει. Και ορθώς παρεμβαίνει, διότι αυτός είναι ο ρόλος της. Η μέση ελληνική οικογένεια αδυνατεί να ταξιδέψει. Τα εισιτήρια έχουν πάρει φωτιά και οι διακοπές αρχίζουν να γίνονται απαγορευτικές.
Βεβαίως και ο τουρισμός είναι η ναυαρχίδα της ελληνικής οικονομίας. Καλώς κακώς είναι. Ενδεχομένως όχι με οποιαδήποτε κόστος. Γιατί κατά την ταπεινή μου γνώμη, οφείλουμε όλοι και κυρίως η πολιτεία με τα θεσμικά της όργανα αλλά και η ιδιωτική πρωτοβουλία, οι επιχειρηματίες του χώρου, να διακρίνουμε την επόμενη ημέρα.
Και βεβαίως τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει άλματα προς την κατεύθυνση του τουριστικού εκσυγχρονισμού. Καλύτερα μέσα συγκοινωνίας, πλοία, αεροπλάνα, αυτοκίνητα, ξενοδοχεία, εστίες σίτισης, όλα είναι σαφώς καλύτερα. Η εποχή των «rooms to let» έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Ακόμη και η ενέργεια στον τομέα του τουρισμού εξελίσσεται. Οι εναλλακτικές μορφές εισέρχονται και ανανεώνουν και οικονομικά αλλά κυρίως εκσυγχρονιστικά το χώρο. Οι προσφερόμενες υπηρεσίες είναι ανώτατου επιπέδου, πλέον. Και αυτό έχει αναβαθμίσει πλήρως και την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό. Αλλά και σε τοπικό επίπεδο, οι κάτοικοι αναδιατάσσουν τις ζωές τους.
Έχουν, όμως, προβλήματα. Και μπορεί το ισοδύναμο για τους κατοίκους να αποτέλεσε μια σημαντική βοήθεια αλλά, όλοι υποστηρίζουν πως απαιτείται η ενίσχυση του.
Και βεβαίως υπάρχουν προβλήματα από την υγειονομική κρίση. Και οι πλοιοκτήτες εθίγησαν και οι εργαζόμενοι τους και ο τουρισμός. Αλλά αυτή την κρίση την υποστήκαμε όλοι. Μηδενός εξαιρουμένου.
Και ορθώς η κυβέρνηση παρεμβαίνει. Απαιτείται μια συμφωνία. Και όχι ρήξη. Ο «πόλεμος» δεν θα δώσει καμία λύση. Χρειάζεται, όμως, όλοι να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων. Διότι όσο και υψηλός και αν είναι ο εξωτερικός τουρισμός, ο έλληνας πολίτης είναι ο βασικός αιμοδότης. Και σε καιρούς χαλεπούς ήταν εκείνος που έδινε ανάσες.
Η συζήτηση για τον τουρισμό δεν εξαντλείται, όμως, στη συγκράτηση των τιμών. Σημαντικό μεν, αλλά δεν είναι από μόνο του ικανό και αναγκαίο. Μια αναδιάρθρωση των στόχων που θα συμπεριλαμβάνει ακόμη και την προστασία των τοπικών χαρακτηριστικών είναι μια υποχρεωτική συζήτηση. Από τις μορφές της δόμησης έως και την ενίσχυση των τοπικών προϊόντων. Όπως, για παράδειγμα η απόφαση της κυβέρνησης να ξεκαθαρίσει την κατάσταση στη Μύκονο. Στο δικαίωμα της ελεύθερης παραλίας και την ενίσχυση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Διότι η Μύκονος και το κάθε νησί δεν είναι μόνον η καλοκαιρινή περίοδος. Υπάρχει και η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Οι υγειονομικές υπηρεσίες, η παιδεία, η φθηνή μετακίνηση, η ενίσχυση της τοπικής κουλτούρας. Τα τελευταία χρόνια, μετά την πανδημία, η θρυλική σε παγκόσμιο επίπεδο γραβιέρα της Νάξου και η πατάτα, κινδυνεύει να αφανιστεί. Με ότι συνέπειες έχει αυτό στην ευρύτερη οικονομική αλυσίδα και στο νησί και στο εξαγόμενο προϊόν. Δηλαδή στη χώρα.
Μια ψύχραιμη και με στόχους συζήτηση ακόμη και σε επίπεδο διαπραγμάτευσης είναι το πρώτο βήμα.
* Άρθρο του ΒΑΓΓΕΛΗ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
