Ο 35χρονος Γιάννης Μιχάλης είναι ο προπονητής φυσικής κατάστασης των ΑΣΤΕΡΙΩΝ ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑΣ που πρωταγωνιστούν φέτος στο πρωτάθλημα της Β” κατηγορίας της ΕΠΣΠ. Μάλιστα την περασμένη αγωνιστική πήραν το μεγάλο ντέρμπι του Β” ομίλου κόντρα στην ΑΕ ΝΙΚΑΙΑ και εδραιώθηκαν στις θέσεις που οδηγούν στα play off ανόδου στην Α” κατηγορία! Προπονητής της ομάδας (που στην ουσία πρόκειται για την συγχώνευση μεταξύ ΑΣΤΕΡΙΩΝ και ΝΕΩΝ ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑΣ που δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα) είναι ο πολύπειρος Παύλος Πλαφαδέλης που μαζί με τον Γιάννη αποτελούν ένα αχώριστο και πολύ επιτυχημένο δίδυμο. Μιλήσαμε, λοιπόν, με τον νεαρό γυμναστή για τον ίδιο, την ομάδα του, και την φιλοσοφία του γενικότερα…
- Γιάννη, πώς άρχισαν όλα;
«Αθλούμαι – χωρίς υπερβολή – από δύο χρονών! Ξεκίνησα ως κολυμβητής σε αγωνιστικό επίπεδο και από μικρός ξεχώριζα από τα άλλα παιδιά. Γενικά στη ζωή μου δεν είχα συγκέντρωση στο σχολείο, αλλά στον αθλητισμό δε μπορούσε τίποτα να με αποσπάσει από το στόχο μου. Μέχρι τα έντεκα έπαιζα όλη μέρα ποδόσφαιρο, όμως δεν είχα πάει σε κάποια ομάδα. Είχα πει στους γονείς μου πολλές φορές να πάω, επειδή ο πατέρας τού κολλητού μου ήταν ο Μανώλης Γεωργαντίδης, ένας παλιός ποδοσφαιριστής και προπονητής στο Καλαμάκι. Σε μια μέρα πίεσης στο σπίτι όταν ήμουν 11 χρονών μου είπε η μάνα μου: «αν θες πήγαινε, κάνεις δεν σε κρατάει, αλλά θα είσαι μόνος σου»! Τότε ντύθηκα, πήρα ένα χαρτί και ένα στυλό, μπήκα στο λεωφορείο και πήγα στο γήπεδο. Σημείωσα τις ώρες προπόνησης, τις συνδρομές και ότι άλλο ήταν και από τότε δεν έχασα προπόνηση! Είχα την τύχη να έχω προπονητή ως νέος τον κύριο Γιωτάκη, έναν άνθρωπο που πήρε την ομάδα των ΤΡΑΧΩΝΩΝ από το τοπικό και την έφτασε στην Football League ως ΠΑΕ ΑΛΙΜΟΣ. Αυτός ο άνθρωπος μου έμαθε να σκέφτομαι, να πειθαρχώ και να έχω όλες τις πνευματικές μου αρετές επικεντρωμένες στον αθλητισμό μέχρι και σήμερα…
- Προέρχεσαι από ποδοσφαιρική οικογένεια;
Το ακριβώς αντίθετο! Εδώ αξίζει να πω μια ιστορία: Στα δεκαέξι μου είχα έναν τσακωμό στο σπίτι, είχα πάρει τα βιβλία μου, τα πράγματά μου, και είχα πάει σε ένα μαγαζί απέναντι από το γήπεδο να διαβάσω εκεί. Μετά ήρθε η ώρα της προπόνησης. Είχα λείψει από τις τρεις έως τις εννέα από το σπίτι. Στο σπίτι μου ήξεραν ότι προπόνηση δεν θα χάσω ποτέ, οπότε λίγο πριν αρχίσουμε μπαίνει ο πατέρας μου στο γήπεδο – ήταν η πρώτη φορά που κάποιος δικός μου είχε έρθει στο γήπεδο για να με δει, έστω και για αυτόν το λόγο! – και ο προπονητής μου πάει προς το μέρος του γιατί τον είχα ενημερώσει. Του είπα ότι αν υπάρχει πρόβλημα θα φύγω. Ο πατέρας μου ρώτησε το προπονητή μου για εμένα, του είπε τα καλύτερα λόγια και προς έκπληξή μου με άφησε να κάνω προπόνηση κανονικά. Αυτή ήταν και η τελευταία φορά που ήρθε στο γήπεδο…
- Πόσο σημαντική είναι η προπόνηση για εσένα;
Κοιτάχτε, μια προπόνηση κρατάει ενάμιση με δύο ώρες και πρεπει κάποιος να κάτσει παραπάνω να δουλέψει τελειώματα, στημένα, μεγάλες πάσες, το αδύναμο πόδι του και άλλα. Αυτό είναι πολύ σημαντικό για όποιο παιδί θέλει να γίνει ποδοσφαιριστής. Κάνοντας μόνο μια απλή προπόνηση με μια ομάδα δεν μπορείς να περιμένεις πολλά πράγματα…
- Πώς εξελίχθηκαν τελικά τα πράγματα στην δική σου καριέρα;
Στα δεκαεπτά μου έπρεπε να πάρω την απόφαση αν θα σταματήσω να σκέφτομαι το ποδόσφαιρο ως το επόμενο σκαλί στην καριέρα μου ή θα ακολουθήσω τον αθλητισμό ως επιστήμη. Μου άρεσε πολύ το ποδόσφαιρο αλλά ήξερα ότι όλα έχουν μια ημερομηνία λήξης. Αντίθετα, η επιστήμη μου άρεσε, είχα και το μυαλό για να σπουδάσω, έτσι λοιπόν έδωσα και πέρασα στα ΤΕΦΑΑ Αθήνας το 2005. Εκεί ήμουν πρώτος με διαφορά σχεδόν σε όλα τα αθλήματα και τα μαθήματα. Αυτό με έκανε να μην έχω φίλους στο τμήμα μου αλλά δε με ένοιαζε, στόχος μου ήταν και είναι ότι κάνω να το κάνω καλά! Είχα χάσει πλέον το τρένο για επαγγελματική καριέρα στο ποδόσφαιρο, το τοπικό επίπεδο δεν με ενδιέφερε, μέχρι που στα δεκαοχτώ μου μέσω ενός γνωστού μου με κάλεσαν να παίξουμε σε μια ομάδα που συμμετείχε στα ανεξάρτητα πρωταθλήματα της Αττικής. Χωρίς να το γνωρίζω, επρόκειτο για μια ομάδα νέων παλαιμάχων. Εκεί γνώρισα τον δεύτερο μέντορά μου στο ποδόσφαιρο, τον Δημήτρη Μερτή, που είχε κάνει καριέρα στην Β” εθνική κατηγορία. Από το πρώτο παιχνίδι έπαιζα με δεξί πόδι αριστερό εξτρέμ. Τότε είχα κάνει άπειρη προπόνηση για να έχω το αριστερό μου πόδι τόσο καλό και να μπορώ να παίζω εκεί! Με πήρε υπό τη προστασία του και ξεκινήσαμε ατομικές προπονήσεις αφιλοκερδώς, με μόνο αντάλλαγμα να παίζω για την ομάδα του ή να πάω κάπου αλλού που θα μου έλεγε εκείνος. Αυτό κράτησε δύο χρόνια και πραγματικά του χρωστάω ευγνωμοσύνη…
- Η συνέχεια ποια ήταν, Γιάννη;
Μετά διέκοψα για την στρατιωτική μου θητεία και οι δρόμοι μας χώρισαν. Έκανα ένα χρόνο ειδικότητα ποδοσφαίρου. Εκεί πραγματικά έζησα έναν χρόνο μελετώντας και παίζοντας ποδόσφαιρο! Καλώς ή κακώς, ένα Δίπλωμα προπονητή δεν μπορεί να συγκριθεί με δύο τετράμηνα μελέτης παιδικού ποδόσφαίρου, άλλα δύο τετράμηνα αντρικό και άπειρες γραπτές εξετάσεις αλλά και πρακτική στο γήπεδο. Το λέω με πολύ αγάπη σε όλους τους πτυχιούχους προπονητές. Είναι κρίμα που η ΕΠΟ δε δίνει στην Αθήνα ένα δίπλωμα Uefa ενώ στην Θεσσαλονίκη έδινε…
- Τι είναι αυτό που σου πρόσφερε η Σχολή;
Στην σχολή, εκτός των άλλων, δούλεψα και έμαθα πολλά πράγματα από τον κύριο Μπεκρή και από τον κύριο Μητροτάσιο, δύο εξαιρετικούς επιστήμονες που ήταν δίπλα μας σε κάθε απορία και είχαν έντονη διάθεση να βοηθήσουν. Από εκεί και πέρα έκανα ένα δελτίο στην ΑΡΜΕΝΙΚΗ ΑΘΗΝΑΣ, και μετά στην ΑΡΜΕΝΙΚΗ ΠΕΙΡΑΙΑ δούλεψα ως προπονητής φυσικής κατάστασης, ως γυμναστής. Αυτή ήταν η αρχή της επίσημης προπονητικής μου καριέρας…
- Σε ποιες άλλες ομάδες έχεις δουλέψει μέχρι σήμερα;
Σε επίπεδο ακαδημιών έχω συνεργαστεί εκτός από την ΑΡΜΕΝΙΚΗ με την Ακαδημία Αχαρνών, τις ακαδημίες Μπατίστα, τη ΝΙΚΗ ΑΛΙΜΟΥ και τον ΦΩΣΤΗΡΑ. Εκεί γνώρισα τον προπονητή Παύλο Πλαφαδέλη και από τότε γίναμε αχώριστο δίδυμο! Μαζί του, σε αντρικό επίπεδο πλέον, δουλέψαμε στον ΑΟ ΠΕΙΡΑΙΑ, τρία χρόνια στο ΧΑΤΖΗΚΥΡΙΑΚΕΙΟ, και τώρα στα ΑΣΤΕΡΙΑ ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑΣ…
- Πώς βλέπεις την τωρινή σου ομάδα;
Είναι μια κομβική χρονιά επειδή η ομάδα είναι ουσιαστικά προϊόν συγχώνευσης ανάμεσα στα ΑΣΤΕΡΙΑ ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑΣ και τους ΝΕΟΥΣ ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑΣ. Επίσης είναι η πρώτη φορά που βρισκόμαστε σε μια ομάδα που δεν είμασταν από την αρχή της προετοιμασίας. Παρ” όλα αυτά, υπάρχει πολύ καλό υλικό, τα παιδιά έχουν διάθεση, και από πλευράς Διοίκησης υπάρχει πνεύμα συνεργασίας και οργάνωση. Είμαι πολύ αισιόδοξος για την συνέχεια…
- Θα σκεφτόσουν, αλήθεια, να γίνεις ποτέ προπονητής σε μία ομάδα αντί για γυμναστής που είσαι τώρα;
Όχι, δεν το σκέφτομαι. Δεν χωράνε δύο καρπούζια σε μια μασχάλη και θέλω αυτό που κάνω να το κάνω καλά, είμαι τελειομανής. Άλλωστε, με τον Παύλο συνεργαζόμαστε τόσο καλά που θα ήθελα αυτό που κάνουμε να το κάνουμε έτσι ακριβώς για πολλά χρόνια ακόμα! Έχει και ένα προτέρημα η δουλειά μου, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν επειδή φαίνεται ξεκάθαρα μέσα στο γήπεδο. Ενώ η δουλειά ακόμα και πολύ μεγάλων προπονητών βλέπουμε κατά καιρούς να αμφισβητείται. Στην Ελλάδα δεν ξέρω αν θα με ενδιέφερε να γίνω προπονητής, νομίζω ο ρόλος του γυμναστή μου ταιριάζει καλύτερα…
- Οι στόχοι σου από εδώ και πέρα ποιοι είναι;
Το μόνο μου όνειρο πλέον είναι να διαπλάθω παιδιά που θέλουν να γίνουν ποδοσφαιριστές, για να τους δω μια μέρα να ανοίγουν τα φτερά τους και να πετάνε ψηλά με επιτυχία! Ο αθλητισμός ήταν πάντα και παραμένει η μεγάλη μου αγάπη…
- Γιάννη, σε ευχαριστούμε πολύ για όλα όσα μας είπες! Να ευχηθούμε καλή επιτυχία στην ομάδα σου και να δώσεις πολλά χαιρετίσματα και στον φίλο μας τον Παύλο τον Πλαφαδέλη, τον εκτιμούμε πολύ!
Σας ευχαριστούμε πολύ…
