ΓΡΑΦΕΙ: Ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΠΕΤΡΙΔΗΣ-ΠΙΣΙΔΗΣ
Βρίσκομαι στη στάση περιμένοντας το τρόλεϊ. Δίπλα μου στέκεται ένα αξιολύπητο ανθρωπάκι που μοιάζει με εκείνους τους φακίρηδες, που κοιμούνται σε κρεβάτι με… πρόκες. Θέλει κουβέντα. «Κοίτα χάλι που έχουν οι συγκοινωνίες». Δεν απαντώ. Ένας αρωματισμένος αέρας σκεπάζει για λίγο το καυσαέριο του δρόμου. Είναι μια… νταρντάνα σαν φρεγάτα που περνά από μπροστά μας, ένας κινούμενος πειρασμός με καμπύλες, που συγκεντρώνει τα βλέμματα των αρσενικών. Το ανθρωπάκι δίπλα μου αναστενάζει. «Πω πω ένας “λουκουμάς” μελωμένος!», ψιθυρίζει. Ο “λουκουμάς” φαίνεται πως κάτι “έπιασε”, του ρίχνει ένα βλέμμα όπως κοίταζε η Μαντάμ Σουσού τους γείτονές της στον Βίθουλα.
Έρχεται το τρόλεϊ, ο κόσμος ορμά στις πόρτες και το ανθρωπάκι μπαίνει σχεδόν σηκωτό. Καθόμαστε στην ίδια θέση. «Μα είναι κατάσταση αυτή, αγαπητέ μου, με τη συγκοινωνία να περιμένεις στη στάση μέχρι και 50 λεπτά για να ’ρθει το τρόλεϊ. Λέω να πάω στον Δήμαρχο, να παραπονεθώ, γιατί στο τηλέφωνο δεν απαντά, ενώ η γραμματέας του μου λέει πως είναι απασχολημένος ή πως λείπει». «Το ’χουν αυτό μερικοί δήμαρχοι. Απαξιούν να απαντήσουν στο τηλέφωνο, λες και είναι “πλανητάρχες”. Όμως το θέμα της συγκοινωνίας είναι άλλου παπά ευαγγέλιο, εκτός του ότι λόγω καλοκαιριού πολλοί οδηγοί βρίσκονται σε διακοπές. Από δουλειά πώς πας;» «Για την ώρα δουλεύω σε βιοτεχνία με πολύφωτα. Πριν από την κρίση έπαιρνα 700 € τον μήνα, αλλά τώρα τα αφεντικά βρήκαν την ευκαιρία και εκμεταλλεύονται την κατάσταση. Έτσι και ο δικός μου, μου δίνει μια τετρακοσάρα και μου λέει “έχεις να λαβαίνεις”. Άντε να τα βγάλεις πέρα με 400 €». «Οικογένεια έχεις;» «Έχω που να μην έσωνα. Πριν από την κρίση τα κουτσοβόλευα. Τώρα είμαι για να με κλαιν οι… ρέγγες. Έχω και δύο παιδιά που έχουν τα έξοδά τους». «Είναι μεγάλα;» «Όχι, αλλά τρώνε σαν μεγάλα». «Η κυρά σου δουλεύει;» «Δουλεύει στο σουβλατζίδικο του πεθερού μου και αντί για λεφτά καταβροχθίζει σουβλάκια. Ίσαμε 30 είναι ικανή να φάει, κοντά σ’ αυτή τρώνε και τα παιδιά. Έχεις δει κρασοβάρελο, ίδιο καλούπι είναι. Έτσι και σου δώσει σβερκιά, θα πεις τον Δεσπότη Παναγιώτη. Αυτό δεν είναι χέρι, είναι βαριοπούλα.
Συνέχεια γκρινιάζει και με φωνάζει ανίκανο και πως δεν νοιάζομαι γι’ αυτήν και τα παιδιά, αλλιώς θα έπρεπε να βρω άλλη δουλειά, για να ζήσουμε χωρίς να μας λείπει τίποτα. Για πες μου είναι εύκολο να βρεις δουλειά τη σήμερον ημέρα της κρίσης;» «Εσύ έχεις έξοδα;» «Αμ δεν έχω; Σαν άνθρωπος θέλω και τα τσιγάρα μου, θέλω και τον καφέ μου και μετά τη δουλειά μπαίνω δίπλα στο καφενείο και μαζί με έναν συνάδελφο πίνουμε από δυο τσίπουρα με χταποδάκι. Όχι πες μου δεν το δικαιούμαι μετά από τόση κούραση; Αλλά καμιά φορά, αν τύχει να ’ρθει νωρίς η Βαρβάρα από το σουβλατζίδικο, ποιος την ακούει.
Όμως εκείνο που πονάει δεν είναι τα λόγια, είναι όταν αρχίσουν να πέφτουν βροχή οι… σβερκιές. Γι’ αυτό, αγαπητέ, αν είσαι ελεύθερος, μείνε όπως είσαι». «Όχι δα ελεύθερος. Έχω κι εγώ οικογένεια». «Με το μπαρδόν, τι δουλειά κάνεις;»
Όταν του είπα πως είμαι δημοσιογράφος, καταχάρηκε. «Αμάν, ρε φίλε, γράψε κάτι για την καταπίεση που δέχεται ο αδύναμος πληθυσμός από τις βάρβαρες… Βαρβάρες. Γράψε ακόμη στον Σαμαρά να “τραβήξει” το αυτί κάποιων αφεντικών που εκμεταλλεύονται την κατάσταση και μας δίνουν τα μισά από όσα πρέπει να λαβαίνουμε. Σου λένε έχεις να λαβαίνεις και καθαρίζουνε. Τι θα πει έχεις να λαβαίνεις, κύριε; Εγώ σου δούλεψα, σου ανέβασα την παραγωγή, εσύ κονομάς και μένα με έχεις στην … απ’ έξω. Και που ’σαι, γράψε επίσης για τα χάλια της συγκοινωνίας… Αμάν, η στάση μου. Καληνύχτα και χάρηκα».
Κατέβηκε ο τύπος και δεν πρόλαβα να του πω ότι εμείς τα γράφουμε κι αυτοί μας… γράφουν.
