Η Ειρήνη Νταϊφά κάνει μια μικρή αναδρομή της ζωής της και μιλά στην ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ και τη Μαίρη Ιτσέγκο. Μιλά για την οικογένειά της, τις σπουδές της, τη ναυτιλία και τις κοινωνικές της δράσεις.
-Ποια είναι η οικογένεια Νταϊφά;
«Η δική μας οικογένεια Νταϊφά είναι μικρή σε μέλη, οι αείμνηστοι Σταύρος και Ελένη Νταϊφά και εγώ. Ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος αυτοδημιούργητος, η οικογένεια του οποίου είχε ξεκινήσει από τη Μάνη. Τα καΐκια τους χάθηκαν στον 2ο παγκόσμιο πόλεμο κι έτσι από μικρός ήθελε να ξαναφτιάξει όλο αυτό που είχε κάποτε ο πατέρας του και φυσικά το κατάφερε, σε υπερθετικό βαθμό. Άρχισε να ασχολείται με το χώρο της ναυτιλίας από πολύ νεαρή ηλικία και έτσι η επιχείρησή μας έφτασε να είναι πάνω από 65 χρόνια ενεργή. Από την άλλη, η οικογένεια της μητέρας μου ήταν από τη Μύκονο. Η Ελένη Νταϊφά είχε τελειώσει τη Παιδαγωγική Ακαδημία και την Γαλλική Ακαδημία και ήταν δασκάλα. Ασχολούταν με την τέχνη, έκανε ξυλογλυπτική, έγραφε ποίηση, τραγουδούσε και ζωγράφιζε. Οι γονείς μου είχαν μια εξαιρετική σχέση λατρείας, ο καθένας θαύμαζε τον άλλον για τα χαρίσματα που είχε, κάτι που μου μετέφεραν σε έντονο βαθμό και έτσι κι εγώ με την σειρά μου, θαύμαζα και τους δύο ιδιαίτερα».
-Οι σχέσεις με τον Πειραιά ξεκινούν από την αγάπη για τον Ολυμπιακό;
«Ξεκινούν κατ’αρχάς από την αγάπη μου για τον ίδιο τον Πειραιά. Η οικογένειά μου, μου έμαθε από μικρό παιδί να αγαπώ αυτόν τον τόπο. Έχω μεγάλη αγάπη για τον Ολυμπιακό κι εγώ, παρόλο που δεν συμμετέχω τόσο ενεργά πλέον όπως τη περίοδο 1990-1993, όπου είχα αναλάβει τις διεθνείς σχέσεις του Ολυμπιακού και αργότερα για τέσσερα συνεχή χρόνια υπήρξα μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ερασιτέχνη Ολυμπιακού. Το ότι δεν πηγαίνω συχνά στο γήπεδο, σχετίζεται με την παιδική μου ηλικία, αφού για ευνόητους λόγους, ο πατέρας μου ήταν πάντα επιφυλακτικός στο να με παίρνει μαζί του. Σήμερα στον Πειραιά, θεωρητικά συμμετέχω στα πολιτιστικά δρώμενα από τη θέση της Εντεταλμένης σε θέματα Πολιτισμού, αλλά πρακτικά θα προτιμούσα να είχα περισσότερη ελευθερία ώστε να προσφέρω όλα όσα θα ήθελα και θα μπορούσα, μιας και ο πολιτισμός, η κουλτούρα και η τέχνη είναι περασμένα στο DNA μου».
-Σπουδές στην Ψυχολογία και την Κοινωνιολογία. Ποιο είναι το απόσταγμα της εμπειρίας από τη θέση της Κοινωνικής Λειτουργού;
«Η εμπειρία μου από τις Γυναικείες Φυλακές Κορυδαλλού, τα Αυτιστικά παιδιά της Αγίας Παρασκευής και το Αναμορφωτήριο Ανηλίκων Κορασίδων, ήταν συγκλονιστική. Εκείνα τα χρόνια, έκλαιγα σχεδόν κάθε βράδυ. Ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα στον χώρο της Ψυχολογίας, μου είχε πει πως είχα ένα μικρό “Μητέρα Τερέζα” σύνδρομο και έβαζα τον εαυτό μου σε πέμπτη μοίρα. Δεν υπάρχει τίποτα σημαντικότερο από την σωματική, πνευματική, νοητική, και βιολογική αρτιότητα ενός ανθρώπου. Μόνο τότε καταλαβαίνεις τι θα πει να είσαι πραγματικά τυχερός. Με τον καιρό οι γονείς μου, βλέποντας πόσο επηρεαζόταν η ψυχολογία μου από αυτή τη δουλειά, μου είπαν: “Δεν πάει άλλο, δε γίνεται σε αυτήν την ηλικία να μην χαίρεσαι τίποτα και να είσαι τόσο θλιμμένη”. Έβλεπα, άκουγα και βίωνα σκληρές καταστάσεις, σε συνδυασμό δε, με την ασθένεια της μητέρας μου, που δυστυχώς βίωσα από εξαιρετικά νεαρή ηλικία, εξοικειώθηκα με την “φθαρτότητα” της ανθρώπινης φύσης, πράγμα που συνέβαλε και στην απότομη προσγείωση μου σε μία πολύ δύσκολη και τρυφερή ηλικία».
-Υπόθεση Βαγγέλης Γιακουμάκης. Μπορούν να παρθούν δραστικά μέτρα για την εξάλειψη της ενδοσχολικής βίας;
«Για το παιδί αυτό που έφυγε, είμαστε όλοι συγκλονισμένοι και ο καθένας μας έχει το δικό του μερίδιο ευθύνης. Θεωρώ ότι οι γονείς θα πρέπει να επικοινωνούν περισσότερο με τα παιδιά τους, να τα ακούνε συχνότερα, να επισκέπτονται τακτικά το σχολείο τους προκειμένου να μαθαίνουν και να ενημερώνονται, όσο το δυνατόν καλύτερα, για τον τρόπο συνύπαρξης και γενικότερης συναναστροφής τους με το ενδοσχολικό και όχι μόνο περιβάλλον τους, ώστε να αντιληφθούν έγκαιρα πιθανά “σήματα κινδύνου”. Δεν μπορεί το παιδί να ταλαιπωρείται τόσο καιρό και να μην έχει αφουγκραστεί τίποτα η οικογένειά του. Επιβεβαιώνεται τελικά, αυτό που επανειλημμένως έχω τονίσει, ότι οι γονείς είναι εκείνοι που δυστυχώς μαθαίνουν τελευταίοι, το δράμα που βιώνει το παιδί τους. Ότι πρέπει να παρθούν μέτρα, είναι γεγονός αναμφισβήτητο. Τα παιδιά, από νεαρή ηλικία, πρέπει να μαθαίνουν πως η διαφορετικότητα δεν είναι κάτι κακό, αντίθετα είναι αποδεκτό και ωραίο, διότι συνθέτει το παζλ μιας σωστής κοινωνίας. Η γνώση και η μόρφωση ανοίγουν το μυαλό. Η μόρφωση είναι πολιτισμός και δυστυχώς η έλλειψή του είναι τεράστια σε αυτή τη χώρα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, είναι ο τρόπος που συμπεριφερόμαστε στους συνανθρώπους μας με περιορισμένες ικανότητες, ο οποίος δείχνει πόσο μη πολιτισμένοι είμαστε, τις περισσότερες φορές».
- Έχετε αναλάβει τη διοίκηση της οικογενειακής ναυτιλιακής επιχείρησης. Θα μπορούσαμε να πούμε πως συνεχίζεται το έργο του πατέρα σας; Πως είναι ο χώρος της ναυτιλίας για μια γυναίκα;
«Προσπαθώ να συνεχίσω το έργο του πατέρα μου. Εκτιμώ ότι ήταν ένας άνθρωπος που δεν φτάνεται. Ο χώρος της ναυτιλίας από μόνος του είναι εξαιρετικός. Είναι χώρος υψηλού ρίσκου, ενώ σε κάνει να γίνεσαι, θέλοντας και μη, ανταγωνιστικός. Η κινητήριος δύναμη όλων μας, είναι οι ναυτικοί μας που επανδρώνουν τα πλοία, γι΄αυτό και υποκλίνομαι σ’αυτούς τους ανθρώπους. Ο Σταύρος Νταϊφάς, μέσω της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών, νομοθετούσε γι’ αυτούς τους ανθρώπους, στην κυριολεξία. Όταν ξεκίνησα εγώ, πολλά χρόνια πριν, ήταν ένας εντελώς ανδροκρατούμενος χώρος κι εγώ ήμουν πάντα “η κόρη του Σταύρου”. Σήμερα, πολλές γυναίκες έχουν αναλάβει διευθυντικές θέσεις στον χώρο της ναυτιλίας. Ο πατέρας μου αγαπούσε πολύ τις γυναίκες, τις εμπιστευόταν και δεν είναι τυχαίο πως είμαστε η πρώτη ναυτιλιακή εταιρεία στην Ελλάδα, που επιλέξαμε και τοποθετήσαμε μαρκόνισσα γυναίκα σε βαπόρι. Ο χώρος βέβαια, άνοιξε αρκετά σε σχέση με παλαιότερα και με χαροποιεί ιδιαίτερα που οι Έλληνες πλοιοκτήτες τα καταφέρνουν τόσο πολύ καλά και η Ελλάδα πρωτοστατεί στο χώρο της ναυτιλίας».
-Η ναυτιλία ήταν ο κυριότερος τομέας ενασχόλησης του πατέρα σας. Εξού και οι υποτροφίες στον τομέα σπουδών που αφορούν τη ναυτιλία;
«Το έργο του πατέρα μου είναι πάντα εδώ, μέσα στην ψυχή μου και όσων ανθρώπων τον έζησαν και συνεργάστηκαν μαζί του. Λάτρευε ιδιαίτερα τους νέους, όπως κι εκείνοι τον αγαπούσαν πολύ. Θεώρησα σκόπιμο λοιπόν να προσφέρω 2 υποτροφίες στη μνήμη του, μία στην Ένωση Ελλήνων Εφοπλιστών για ναυτιλιακές σπουδές και μία στην HELMEPA, της οποίας είμαι Ειδική Γραμματέας του Διοικητικού Συμβουλίου τα τελευταία δέκα χρόνια, σε έναν καινούργιο και πολύ εξειδικευμένο τομέα, αυτόν της Ναυπηγικής-Θαλάσσιας Μηχανικής & Τεχνολογίας, τον οποίο μελετήσαμε πολύ, εφόσον ήθελα να πρωτοτυπήσουμε ανοίγοντας έναν καινούργιο δρόμο για τους νέους. Η οικογένειά μου έχει ευεργετήσει πολύ κόσμο και από μικρή ηλικία δίδαξαν και σε μένα να βοηθώ και να στηρίζω, χωρίς όμως να το προβάλλω. “Αρκεί που ξέρεις εσύ” όπως συνήθιζαν να μου λένε».
-Αν δει κανείς το βιογραφικό σας θα παρατηρήσει πως επιτελείτε σημαντικό κοινωνικό έργο. Πως τα προλαβαίνετε όλα αυτά;
«Λόγω των αυξημένων υποχρεώσεων και δραστηριοτήτων μου, ο χρόνος ξεκούρασης είναι ελάχιστος, όμως με ενδιαφέρει ιδιαίτερα η κοινωνική και η φιλανθρωπική δράση και αλληλεγγύη, την οποία επιτελώ πάντα και αποκλειστικά από προσωπικούς πόρους. Αισθάνομαι μεγάλη ικανοποίηση όταν προσφέρω έργο, επί της ουσίας! Είναι σπουδαίο να περάσεις και να αφήσεις κάτι, να αναπτυχθείς όσο καλύτερα μπορείς σαν άνθρωπος, προσωπικά και για το κοινωνικό σου σύνολο, και ν’αγγίξεις ζωές ανθρώπων. Ακούω συχνά να λένε: “Θέλω να μ’ αγαπάνε”, το θέμα όμως είναι, ποιους αγαπάς εσύ. Αν δεν είσαι εντάξει με τον εαυτό σου και δεν τον αγαπάς, ποιος περιμένεις να σ’ αγαπήσει; Εισπράττω καθημερινά τη θετική ενέργεια των ανθρώπων που νιώθουν ευγνωμοσύνη και με έχουν στις προσευχές τους. Αυτό για εμένα, είναι η μεγαλύτερη αμοιβή επί της γης, εφόσον είναι ύψιστο συναίσθημα ανεκτίμητης αξίας».
