Ήταν ένα κρύο βράδυ του Φεβρουαρίου 2014 όταν για μια ακόμη φορά οι τότε 18ρηδες, απόφοιτοι του 1958, της Γ΄ Λυκείου του Β΄ Γυμνασίου Αρένων συναντήθηκαν στη Ταβέρνα του Ζήση στον Λόφο του Προφ. Ηλία για να ξαναθυμηθούν τα παλιά, τότε που η ζωντάνια των 18 χρόνων δεν τους σταμάταγε από οποιαδήποτε δράση, καζούρα, γέλια ή φάρσες σε καθηγητές και συμμαθητές ακόμη και τα σκασιαρχεία για περατζάδα έξω από το Β΄ Γυμνάσιο Θηλέων.
Σήμερα «πατημένα» τα 70 και… επιτυχημένοι σε ότι διάλεξαν να κάνουν, στη ζωή τους (έμποροι, καπεταναίοι, μηχανικοί, γιατροί, δικηγόροι και πολλών άλλων επαγγελμάτων) διατηρούν τη ζωντάνια της νιότης, ίσως σε μικρότερο βαθμό, αλλά πάντα ζωηροί, συναντώνται τακτικά για να πιούν –πάντα με μέτρο- ένα κρασί, να τσιμπήσουν λαχταριστούς μεζέδες και να διασκεδάσουν με το τραγούδι και την κιθάρα του Αλέκου, του καλλίφωνου της παρέας. Συντροφικά και με το μπουζούκι κάποιου φίλου, τραγούδησαν παλιά αλλά και νέα τραγούδια –κυρίως του λαϊκού ρεπερτορίου- απ’ αυτά που ανεβάζουν το κέφι στο ζενίθ και ενισχύουν τα όμορφα πειράγματα μεταξύ τους.
Η βραδιά αυτή συνοδευόταν και με το κόψιμο της βασιλόπιτας αλλά και τη λύπη για την έλλειψη του αρχηγού, του αείμνηστου Σπύρου Συρμή που αποτελούσε τη ψυχή της παρέας μέχρι πριν ένα χρόνο.
Τώρα τα σκήπτρα του «αρχηγού» δόθηκαν δικαίως στον Αντώνη Δοντά που απεδείχθη άξιος διάδοχος.
Ελπίζω και εύχομαι να συνεχισθούν για πολλά ακόμη χρόνια αυτές οι όμορφες συναντήσεις και να μην υπάρξουν άλλες απώλειες.
Γιάννης Παναγιωτάκης
