Η Δήμητρα Γαλάνη είναι, αναμφίβολα, μια από τις σημαντικότερες Ελληνίδες τραγουδίστριες. Στο χώρο των μουσικών, που δεν «χαρίζεται» εύκολα, έχει μόνο συμπάθειες και όλοι της αναγνωρίζουν ένα ανήσυχο και νεανικό πνεύμα που διαρκώς αναζητεί νέες φόρμες και που θέλει να βλέπει τα πράγματα «αλλιώς». Αυτός είναι και ο τίτλος του καινούργιου της δίσκου που έφτιαξαν με τον στιχουργό Παρασκευά Καρασούλο και τον οποίο θα παρουσιάζει στη μουσική σκηνή του Passport, από την Πέμπτη 23 Ιανουαρίου και για τέσσερις Πέμπτες.
Μόνη της επί σκηνής με την μπάντα της, σε μία προσωπική αφήγηση. Ένα πρόγραμμα γεμάτο από τα τραγούδια που την ανέδειξαν, είτε τραγουδώντας τα, είτε γράφοντας την μουσική τους, και που συνθέτουν το soundtrack μιας ξεχωριστής ζωής και πορείας.
Στο πρόγραμμα αυτό συμμετέχουν οι Σεραφείμ Γιαννακόπουλος (τύμπανα), Λάμπης Κουντουρόγιαννης (ηλεκτρική κιθάρα), Νίκος Μέρμηγκας (λαούτο, μαντολίνο, λάφτα, κιθάρα), Σπύρος Μάνεσης (πιάνο), Στέλιος Προβής (μπάσο).
Η Δήμητρα Γαλάνη είναι μια καλλιτέχνης που δεν συμβιβάζεται και έχει άποψη, όχι μόνο για το χώρο της μουσικής αλλά και για όσα συμβαίνουν στη σημερινή κοινωνία. Ξεχωρίσαμε ένα απόσπασμα από πρόσφατη συνέντευξη που έδωσε στο protagon.gr για τον σύχρονο ρόλο του καλλιτέχνη.
Δήλωσε: Ο ρόλος του ανθρώπου που είναι καλλιτέχνης – κι αυτό με όρους πραγματικούς και όχι «σαν καλλιτέχνης» – είναι πάρα πολύ σοβαρός και πάρα πολύ σημαντικός. Πρέπει να είναι πάρα πολύ προσεκτικός, γιατί εκείνη την ώρα «παίζει» με την ψυχή του ανθρώπου. Δεν είναι αστείο όταν είναι τόσο καταρρακωμένη και κουρασμένη η κοινωνία. Ο ρόλος είναι πάρα πολύ σοβαρός. Πρέπει να τους απαλύνεις την ψυχή. Πρέπει, καταρχήν, να τους δώσεις μια αγκαλιά, γιατί – βλέπεις – η εξουσία συμπεριφέρεται πάρα πολύ άπονα και εξαιρετικά βίαια. Επομένως, η τέχνη οφείλει εκείνη την ώρα να είναι παρούσα. Για αυτό και ο κόσμος πάει προς αυτήν. Η τέχνη προσδίδει μία πνευματικότητα και, αγαπητέ, θα μου επιτρέψετε να σας πω το εξής: θεωρώ ότι το μεγάλο πρόβλημα της εποχής είναι η έλλειψη πνευματικότητας. Όλη αυτή η κρίση δεν θα είχε πάρει αυτή τη διάσταση αν υπήρχαν πιο πνευματικοί άνθρωποι στις επιμέρους ηγεσίες. Και όταν λέω πνευματικοί άνθρωποι, δεν εννοώ ιερείς, πιστεύω να καταλαβαίνετε.
