Αποστολή: Νότης Ανανιάδης
Από μικρός είχα μάθει ότι όποιος τερματίσει τον Μαραθώνιο και μάλιστα στην-κλασσική του διαδρομή – ανεξαρτήτως της σειράς που θα καταλάβει – θεωρείται ήρωας.
Έπρεπε να γεράσω (σχεδόν) για να μάθω ότι και οι Κινέζοι λένε κάτι αντίστοιχο. Ότι, δηλαδή, όποιος καταφέρει να ανέβει μέχρι τον πρώτο επισκέψιμο πύργο του Μεγάλου Τείχους (του Σινικού που λέμε εμείς) είναι ήρωας!
Αυτό μου έμαθε ο καθηγητής διεθνούς πολιτικής Δρ. Τσον που μας συνοδεύει. Το σημαντικότερο δε, είναι ότι μου το είπε, αφού κατέβηκα. Γιατί μην νομίζετε ότι η κατάβαση είναι ευκολότερη από την ανάβαση, ιδίως όταν έχεις να κάνεις με συνεχόμενα ακανόνιστου ύψους σκαλοπάτια.
Οι ορθοπεδικοί και τα γόνατα μας ξέρουν καλύτερα.
Τέλος πάντων, η τρίτη μέρα στο Πεκίνο, είχε τον προορισμό στον οποίο κάθε επισκέπτης οφείλει να πάει, το Σινικό Τείχος, 60 χιλιόμετρα βόρεια από την Κινεζική πρωτεύουσα και το υπέροχο πάρκο Τσιν Τσαν, μέσα στην πόλη.
Πίσω στο Μεγάλο Τείχος.
Όλες οι «φυλές του Ισραήλ» νωρίς- νωρίς εδώ, εμείς φθάσαμε κατά τις 8:30. Εύλογο καθώς η ζέστη, ο ήλιος κι η υγρασία κάνουν την ανάβαση μαρτύριο.
Η απόλαυση δεδομένη κι η θέα υπέροχη όταν τελικά τα καταφέρεις να προσεγγίσεις εκείνο τον προορισμό που φαίνεται τόσο μακρινός, απέχει μόλις ένα χιλιόμετρο κι όταν στην τελευταία στροφή τον δεις αποκτάς δυνάμεις που δεν ξέρεις που τις είχες κρυμμένες και, σαν να κάνεις φίνις, επιτέλους καταφέρνεις να φτάσεις!
Κατεβαίνοντας, το συνηθισμένο πανηγυράκι των τουριστικών προορισμών ανά τον κόσμο. Μικρομάγαζα με εμπόρους που πουλούν τα σουβενίρ τους στους τουρίστες. Δικαίως εδώ που τα λέμε. Τσολιαδάκια στην Ακρόπολη, στρατιωτάκια Ρωμαίων στο Κολοσσαίο, Σκαραβαίος στις Πυραμίδες, γιατί όχι Βούδες κι ότι άλλο βάλει ο νους σου στο Σινικό Τείχος;
Δεν ξέρω πιο είναι το μεγαλύτερο θαύμα του Αρχαίου κόσμου και δεν θα μπω σε αυτήν την διαδικασία, αλλά το Μεγάλο Τείχος είναι σε κάθε περίπτωση το μεγαλύτερο του κόσμου με έκταση που εκτιμάται ότι ξεπερνά τα 5.000 χιλιόμετρα. Κάντε τον υπολογισμό. Κι αφού, θα μπείτε που θα μπείτε στο Google, (θα γράψουμε γι” αυτό και μια πλάκα με τον όρο αύριο) ψάξτε και την ιστορία του. Μην χάνουμε χρόνο τώρα.
Κατάκοποι επιστρέφουμε λοιπόν στην βάση μας εκεί που μας περιμένουν το λεωφορείο και τα σουβενίρ.
Ξανασκέφτομαι λοιπόν αυτό που μου είπε ο Δρ. Τσον ( θα γίνει φίλος μου στο μέλλον και θα τον ξανασυναντηθούμε σε αυτά τα «Γράμματα από την Κίνα» και σε άλλα ρεπορτάζ) και αναρωτιέμαι: αφού είμαι «ήρωας» που τα κατάφερα, δεν δικαιούμαι κάτι παραπάνω από καπελάκια και κινέζικες βεντάλιες;
Και ναι, λοιπόν κυρίες και κύριοι! Μου απονέμουν χρυσό μετάλλιο!!!
Κόστισε κάτι λίγο είναι η αλήθεια, αλλά αυτά είναι τεχνικές λεπτομέρειες…
Φεύγω κοιτάζοντας πλούσιους Άραβες (κυρίως, αλλά όχι αποκλειστικά) που όσο περνά η ώρα αιωρούνται πάνω από τα κεφάλια μας με τα ελικόπτερα που έναντι κάποιου (όχι τόσο υψηλού είναι η αλήθεια αντιτίμου) σε μεταφέρουν στο Μεγάλο Τείχος και σου επιτρέπουν να το δεις αφ” υψηλού.
Μα είναι δυνατόν να δει κανείς την Ιστορία αφ” υψηλού; Αύριο- μεθαύριο θα πετάξουν και πάνω από το Μανχάταν, γίνεται χρόνια τώρα αυτό.
Δικαίωμα τους, τέλος πάντων. Την δική μου εμπειρία, τον ιδρώτα μου, το πόσο πολύτιμος ήταν, την ανακούφιση ότι έφτασα και – προς Θεού δεν συνομίλησα – αλλά άκουσα ψιθύρους της Ιστορίας, όλα αυτά όλοι αυτοί οι αιωρούμενοι πάνω από το Μεγάλο Τείχος είναι πολύ μικροί για να τα καταλάβουν.
