Ήταν Τρίτη βράδυ και στα γραφεία μας έφτασε η «κουτσουρεμένη» η πληροφορία ότι ένας 36χρονος έπεσε στο λιμάνι και πνίγηκε. Ακολούθησε η σοκαριστική πληροφορία ότι ο άντρας αυτός έτρεχε να προλάβει το πλοίο. Αργά τη νύχτα, μάθαμε ότι την ευθύνη για τον πτώση του (και το θάνατό του) φέρει το πλήρωμα του Blue Horizon και αυτό το συμπέρασμα προέκυψε διότι υπήρξε μια κάμερα «κάπου», στο λιμάνι που κατέγραψε το περιστατικό καρέ -καρέ και το υλικό της διέρρευσε στα ΜΜΕ.
Και εδώ υπάρχει μεγάλη κουβέντα για το πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος αυτών των καμερών σε τέτοια σημεία αλλά και ο ρόλος των ΜΜΕ που ανέδειξαν το θέμα σε όλη του τη διάσταση. Αναλογιστείτε απλά, ότι χωρίς την ύπαρξη αυτού του βιντεοληπτικού υλικού, το περιστατικό θα περνούσε στα ψιλά γράμματα ενός δελτίου Τύπου του Λιμενικού και θα ακολουθούσε μια «εσωτερική έρευνα», το αποτέλεσμα της οποίας ίσως και να μην μαθαίναμε ποτέ.
Πόσο σημαντικό λοιπόν, σε δημόσιες υποδομές, σε λιμάνια, αυτοκινητόδρομους να υπάρχουν καταγραφικά και κάμερες ασφαλείας για να μας δείχνουν εξ’αρχής τι έχει συμβεί και να μην «κονταροχτυπιόμαστε» στη συνέχεια με σενάρια και υποθέσεις. Κυρίως όμως, για να αποδίδεται η ευθύνη σε εκείνους που πρέπει και να μην χανόμαστε στις θεωρίες.
Ξέρουμε ότι κατά το παρελθόν τέτοιες κάμερες, όπως αυτή του λιμανιού που κατέγραψε τον θάνατο του 36χρονου «κατηγορήθηκαν» για προσωπικά δεδομένα, για παρακολούθηση, για στέρηση ελευθερίας. Υπήρξαν φωνές. Κάποιες δικαιολογημένες , κάποιες όχι. Στην περίπτωση του άτυχου 36χρονου, η κάμερα «μίλησε», «βοήθησε». Οι φωνές ήταν απούσες ή μάλλον συνετέλεσαν (από πλευράς πληρώματος) στο να συμβεί το μοιραίο. Και όλοι εμείς βλέποντας τις σκηνές, ανατριχιάσαμε με το μέγεθος της τραγωδίας, αναμένοντας-βεβαίως- τη πλήρη διαλεύκανση της υπόθεσης αλλά και την παραδειγματική τιμωρία των υπευθύνων για μια ζωή που χάθηκε τόσο άδικα, για ένα εισιτήριο χωρίς προορισμό.
