Άρθρο-Παρέμβαση
«Εμβρόντητοι δημοσιογράφοι, νομικοί και λοιπές ειδικότητες που σχετίζονται με τον σωφρονισμό, μας ενημερώνουν τον τελευταίο καιρό για μαφίες φυλακών, για χλιδάτα κελιά με παροχές που θυμίζουν περισσότερο 5άστερα ξενοδοχεία, για «στρατηγεία» εγκληματικών οργανώσεων, για βασανιστήρια μέχρι θανάτου κρατουμένων, και για ανήμπορους φύλακες απλούς παρατηρητές.
Από το 2015 μέχρι σήμερα, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, 146 άνθρωποι που βρίσκονταν υπό την επίβλεψη κάποιου σωφρονιστικού ιδρύματος της χώρας άφησαν την τελευταία τους πνοή μέσα σ’ αυτό. Στις φυλακές Κορυδαλλού, δε, μέσα σε μόλις έξι μήνες, πέθαναν 18 άνθρωποι.
Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι καινούργια και τίποτα βεβαίως δεν γίνεται πρώτη φορά. Οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι χρόνια τώρα, μάταια προσπαθούν να ακουστούν, αλλά με θλίψη διαπιστώνω πως αντιμετωπίζονται περισσότερο ως «γραφικοί», παρά ως οι άνθρωποι που μειοψηφώντας φυσικά σε αριθμό παλεύουν καθημερινά να βοηθήσουν τους κρατούμενους αλλά και τους εαυτούς τους προκειμένου απλώς να επιβιώσουν.
Και όλα αυτά συμβαίνουν στον υποτιθέμενα «ελεγχόμενο» χώρο των φυλακών. Τι γίνεται όμως όταν αυτές οι φυλακές βρίσκονται σε έναν από τους 50 μεγαλύτερους και πιο πυκνοκατοικημένους δήμους της χώρας, με πάνω από 60.000 μόνιμους κατοίκους; Τι γίνεται όταν τα κελιά μερικών από τους πιο αδίστακτους εγκληματίες συνορεύουν με ένα από τα λύκεια και χώρους άθλησης των παιδιών μας; Πόσο αβοήθητοι είναι στην πραγματικότητα οι δημότες αυτής της περιοχής;
Το αν λειτουργεί ο σωφρονισμός στη χώρας μας είναι μια συζήτηση μεγάλη και ατέρμονη. Το φλέγον ερώτημα είναι εάν μπορεί άλλο ο Κορυδαλλός να σηκώνει στις πλάτες του το μεγαλύτερο κέντρο κράτησης της χώρας. Από το 1967 μέχρι σήμερα τις πύλες του πέρασαν οι χειρότεροι αλλά και οι πιο VIP εγκληματίες της χώρας. Δεν υπάρχει κατηγορούμενος για τρομοκρατία που δεν «φιλοξενήθηκε» στους χώρους του, ενώ τον ουρανό του έσκισε – δις – το ελικόπτερο του Παλαιοκώστα. Μια πόλη με τόσες δυνατότητες ανάπτυξης, μια πόλη κοιτίδα πολιτισμού, εμπορικό κέντρο, έφτασε να γίνεται για μια ακόμη φορά γνωστή για τους λάθος λόγους. Δεν αξίζει σε αυτή την πόλη να είναι για καιρό ακόμη, οι φυλακές το σήμα κατατεθέν του Κορυδαλλού μας.
Υπενθυμίζω ακόμη και στη δίκη της Χρυσής Αυγής που ενώ γινόταν στους χώρους της, η Γρηγορίου Λαμπράκη, ο πιο κεντρικός δρόμος που ενώνει τρεις δήμους, τη Νίκαια, τον Κορυδαλλό και το Κερατσίνι, κοβόταν στη μέση, τα σχολεία έκλειναν «προληπτικά» και η περιοχή ακροβατούσε ανάμεσα στην ρουτίνα της καθημερινότητας και το απόλυτο χάος.
Το πάγιο αίτημα της κοινωνίας του Κορυδαλλού αλλά και των όμορων δήμων είναι να φύγουν οι φυλακές από την πόλη. Να δοθεί ο χώρος στους δημότες. Να σταματήσει να ελλοχεύει ο κίνδυνος για τις προθέσεις των ανθρώπων που «σωφρονίζονται» δίπλα μας – και αναφέρομαι σ’ εκείνους που αποδεδειγμένα δεν θέλουν να σωφρονιστούν. Που θα πάνε όμως; Υπάρχουν εναλλακτικές ή ουδέν μονιμότερον του προσωρινού;
Πρόσφατα βρέθηκα στο Μαλανδρίνο, Φωκίδας. Εκεί στεγάζεται ένα από τα πιο σύγχρονα κέντρα κράτησης της χώρας. Κάποτε χαρακτηρίστηκε το ελληνικό «Αλκατράζ». Με έκπληξη διαπίστωσα πως όχι μόνο, το μικρό χωριουδάκι -«φάντασμα» ελαχίστων κατοίκων ήταν η κατάλληλη επιλογή για να στεγαστούν εκεί οι φυλακές, αλλά ταυτόχρονα πως ο Κορυδαλλός είναι αναμφίβολα η πιο ακατάλληλη.
Πλέον δεν μας μένει απλώς να θέλουμε να φύγουν οι φυλακές από τον Κορυδαλλό.
Πρέπει να αξιοποιήσουμε περιοχές που δεν ανήκουν στον αστικό ιστό και να διεκδικήσουμε με κάθε τρόπο το αυτονόητο.
Κάποια πράγματα ωστόσο είναι θέμα πολιτικής βούλησης για να γίνουν. Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα, αρέσει δεν αρέσει.
Ας αναρωτηθούμε λοιπόν επιτέλους ποιοι πραγματικά μπορούν, καθώς επίσης και ποιοι όχι μόνο δείχνουν να θέλουν, αλλά πρώτα και κύρια ποιοι ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ ΠΡΑΞΗ.
Αξίζει να συστρατευθούμε μαζί τους και να τους ακολουθήσουμε. Πριν περάσουν άλλα τέσσερα χρόνια ευσεβών πόθων για ένα από τα χαρακτηριστικότερα σύγχρονα γεφύρια της Άρτας για την ταλαιπωρημένη περιοχή μας».
