*Γράφει ο Γιάννης Παναγιωτάκης,
πρώην γενικός διευθυντής ΕΡΤ
τ. πρόεδρος του Δημοτικού Ραδιοφώνου Πειραιά
Πριν λίγες ημέρες παρακολουθήσαμε τη συναυλία του Σταμάτη Κόκοτα, στο Βεάκειο Θέατρο, ενός λαϊκού βάρδου που έγραψε ιστορία για πάρα πολλά χρόνια στο ελληνικό πεντάγραμμo και που με τα τραγούδια του μας γύρισε πολλά χρόνια πίσω κάνοντάς μας να αναπολήσουμε τα νεανικά ανέμελα χρόνια, τότε που μπορεί να μην υπήρχε οικονομική άνεση, όμως δεν υπήρχε αυτή η αναγκαστική λιτότητα, η ξενόφερτη επιτήρηση και το ξεπούλημα κάθε υγιούς τομέα σε… “επενδυτές”.
Ο χιλιοτραγουδισμένος Πειραιάς είχε πάλι τη τιμητική του. Ιδιαίτερα όμως ο Προφήτης Ηλίας, που στα σοκάκια του περπάτησαν πολλοί Πειραιώτες και ερωτεύτηκαν ή ένιωσαν το πρώτο ερωτικό σκίρτημα. Ξαναθυμηθήκαμε όλα όσα ζήσαμε ως αμούστακα παλικαράκια μέσα απ’ τα διαχρονικά τραγούδια του Σταμάτη.
Ο Πειραιάς, με το πέρασμα του χρόνου άλλαξε και μαζί του άλλαξε εντελώς και ο Προφήτης Ηλίας με επίκεντρο το νέο περικαλλή ομώνυμο Ιερό Ναό που όλοι σέβονται και τιμούν. Τον Ιερό Ναό που οι επισκέπτες θεωρούν παράλειψη, εάν επισκεπτόμενοι το Βεάκειο Θέατρο ή το ανακαινισμένο Bowiling, δεν σταθούν για λίγο μπροστά στην εικόνα του και δεν ανάψουν ένα κερί, προσευχόμενοι για κάτι δικό τους, κάτι που θα ζητήσουν από τον Άγιο.
Είναι μια ψυχική ανάταση, μια εσωτερική ανάγκη και ένας σεβασμός σ’ έναν προφήτη που «σκεπάζει» από το ύψωμα του λόφου όλο τον Πειραιά και τον προστατεύει.
Κι ενώ έκανα αυτές τις απλές σκέψεις και αναπολούσα τα παλιά, από το καμπαναριό της εκκλησίας ακούστηκε ο γλυκός ήχος της καμπάνας – που μπορεί να ήταν και ο κτύπος του ρολογιού μια και η ώρα ήταν περασμένη. Όμως κατά τρομερή σύμπτωση εκείνη την ώρα που ο Σταμάτης Κόκοτας τραγουδούσε του Προφήτη Ηλία τα σοκάκια, ο διπλανός μου έβαλε στ’ αυτί του το κινητό του τηλέφωνο που χτυπούσε «μανιωδώς». Ο ίδιος δεν άκουγε τον μακρινό συνομιλητή του ακόμη και μέσω της σύγχρονης τεχνολογίας, της κινητής τηλεφωνίας. Περίεργο… Από την κεραία που εγκατέστησαν στη κορφή του καμπαναριού, η ακτινοβολούμενη ισχύς της ραδιενέργειας θα έπρεπε να έκανε τον συνομιλητή του διπλανού μου να ακουγόταν «καμπάνα», κατά το κοινώς λεγόμενο.
Διαμαρτυρία του Αγίου, σκέφθηκα. Ίσως γιατί ποτέ το νόμιμο, που οι πολιτικοί παράγοντες αυτής της πόλης βοήθησαν να αποκτηθεί, δεν είναι και θεμιτό.
Και ίσως η «διαμαρτυρία» του Προφήτη Ηλία ήταν καταλυτική για την περαιτέρω καριέρα τους.
Για αυτό το θέμα ζήσαμε στιγμές απείρου κάλλους. Ανταλλαγές επιστολών για το ποιος βοήθησε ποιους, διαβάσαμε πως ο ένας από φίλος έγινε εχθρός του άλλου, και μάθαμε γιατί ο χαμένος δεν παρέμεινε και ευνοούμενος.
Αποτέλεσμα; Όπου υπάρχει κενό ή δυσαρέσκεια από την ασκούμενη τοπική εξουσία, ξεπηδούν επίδοξες ηγεσίες που προσπαθούν να αναπληρώσουν αυτό το κενό, εξού και επιστολές στην πολιτική ηγεσία για θέματα ζωτικής σημασίας της πόλης, για την τύχη του Πειραιά, όπως και για την ανάγκη – υποχρέωση της παραμονής των δικαστηρίων εντός της πόλης και άλλα θέματα που σιγά-σιγά έρχονται στην επιφάνεια. Προβλήματα της καθημερινότητας με τα οποία η τοπική ή περιφερειακή ηγεσία ως απερχόμενη, δεν ασχολείται αφήνοντας «κενό» και ανοιχτό χώρο δράσης σε αναρμόδιους.
