*του Δημοσθένη Μπούκη του Γιάννη
Είναι γνωστό ότι, κατά τους τελευταίους αιώνες, πολλοί Έλληνες οδηγηθήκαν στην ξενιτειά για διάφορους λόγους (πολεμικά γεγονότα, οικονομική συγκυρία κ.λπ.). Από αυτούς ελάχιστοι γύρισαν στην Ελληνική γη. Οι υπόλοιποι παρέμειναν στις μητριές πατρίδες δημιουργώντας και νοσταλγώντας.
Αρκετοί απορροφήθηκαν από τις τοπικές κοινωνίες, έχασαν την εθνική τους ταυτότητα και ίσως και να μην γνωρίζουν την καταγωγή τους. Πολλοί περισσότεροι, όμως, τηρούν τα Ελληνικά έθιμα και τις παραδόσεις και μιλούν την πατρώα γλώσσα. Ίσως να αποκαλούν την Ελλάδα μας «-Ελλάντα», αλλά η ψυχή τους και το μυαλό τους φτερουγίζουν με φτερά Ελληνικά.
Αυτούς, λοιπόν τους Έλληνες, οι οποίοι είναι περίπου 5.500.000 διασκορπισμένοι στα τέσσερα σημεία της υδρογείου, το 1995 αποφάσισε η Ελληνική πολιτεία, εκτελώντας συνταγματική επιταγή, να φέρει σε μεταξύ τους επαφή, αλλά και με την πατρίδα, με απώτερους σκοπούς την διατήρηση της Εθνικής συνείδησης των αποδήμων, αλλά και προς όφελος των εθνικών θεμάτων.
Δυστυχώς αυτή η προσπάθεια καρκινοβατεί. Την στιγμή που γράφονται οι γραμμές αυτές, ο απόδημος Ελληνισμός, με κύρια ευθύνη των Ελληνικών κυβερνήσεων, δεν έχει πρόεδρο. Μετά τη λήξη της θητείας του Δ.Σ., υπό την προεδρεία του κ. Ταμβάκη, δεν υφίσταται Δ.Σ. από το 2012. Υπάρχει μια προσωρινή επιτροπή (ουδέν μονιμότερον του προσωρινού), διορισμένη από την Ελληνική κυβέρνηση, η οποία απασχολείται με τα θέματα των αποδήμων.
Στη συνέχεια παραθέτω πρόσφατη επιστολή, που κυκλοφορεί σε όλον τον κόσμο, του τελευταίου εκλεγμένου προέδρου του Συμβουλίου Αποδήμου Ελληνισμού κ. Ταμβάκη, με την οποία εκφράζεται η αγωνία των της ξενιτιάς Ελλήνων.
«Αυτή την χρονική περίοδο, που για ορισμένους όλα «πάνε καλά», μια έντονη ανησυχία διακρίνεται στον ορίζοντα, στο μεγαλύτερο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, ιδιαίτερα του ελληνισμού «έκτος των τειχών», κάτι που μάς κάνει σοβαρά να προβληματιζόμαστε.
Μπορεί ο κάθε Έλληνας, μόνος του, εντός η εκτός της Ελλάδος να προοδεύει και να ευημερεί, όμως μακρόχρονα προβλήματα συνεχίζουν να παραμένουν άλυτα και προκλητικά αθεράπευτα…
Ο κόσμος καθημερινά αλλάζει, τίποτε δεν παραμένει το ίδιο…
Οικονομίες καταρρέουν, κοινωνίες υποφέρουν από όλων των ειδών τις αλλαγές, που όλο και περισσότερο μοιάζουν με κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές «μεταλλάξεις»…
Κόμματα ιστορικά, πατροπαράδοτα, πάνε να εξαφανιστούν από τον πολιτικό χάρτη, νέα κόμματα χωρίς ιδιαίτερες πολιτικές ή ηθικές αξίες εμφανίζονται με επικίνδυνους στόχους και συλλογισμούς.
Αξίες γενικώς καταρρέουν, μηδενίζονται. Ίσως, για να επανέλθουν κάποια στιγμή δριμύτερες και «αμόλυντες», ίσως τώρα να βρίσκονται στο στάδιο της «αποστείρωσης» και της κάθαρσης Οι Έλληνες, οι Απανταχού Έλληνες, τουλάχιστον με πολλούς που γνωρίζω και επικοινωνώ, αισθάνονται ιδιαίτερα αυτήν την εποχή, περισσότερο αποκομμένοι από το Μητροπολιτικό κέντρο, λίγο σαν να είναι «εξορισμένοι» από την ίδια τους την πατρίδα.
Έναν οργανισμό που όλοι είχαμε έως πρότινος, το Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού, ως όχημα επικοινωνίας, προώθησης, διεκδίκησης και προβολής αιτημάτων και προβλημάτων, κατόρθωσε τόσο η ελληνική πολιτεία όσο και ορισμένοι από εμάς τους ίδιους, τους «απανταχού» έλληνες, να τον μηδενίσουμε, να τον βάλουμε στην κατάψυξη.
Τώρα, μόνος βιώνει ο απανταχού ελληνισμός, παρέα με την μοναξιά του, την αδιαφορία της Μητέρας Πατρίδας. Σαν «απόκληρος» να είναι, γεμάτος ερωτηματικά, γεύεται την πίκρα μιας κάποιας απομόνωσης. Μόνο του έργο και «καθήκον, να υποδέχεται, να προβάλει, να φιλοξένει και να χειροκροτεί την κάθε ελληνική αποστολή που τον επισκέπτεται από το Μητροπολιτικό κέντρο και που πιθανώς τού μεταφέρει μία νότα αισιοδοξίας, μαζί με κάποιες υποσχέσεις για τις λύσεις των μακρόχρονων και σχεδόν ξεχασμένων πλέον αιτημάτων του.
Όσοι χρόνια τώρα παρακολουθούμε και ζούμε αυτές τις «Déjà vu» επισκέψεις, αυτές τις «εκρήξεις» αγάπης, γνωρίζουμε καλά ότι μετά τον «θόρυβο» της επίσκεψης, επέρχεται μια απόλυτη ηρεμία, αναμεμιγμένη με λίγο αμνησία… Λίγες είναι αυτές οι επισκέψεις που απέφεραν καρπούς.
Από πέρυσι το καλοκαίρι, μία γέφυρα με την πατρίδα, η δορυφορική ΕΡΤ, και η ΕΡΤ3 έπαψαν να εκπέμπουν. Το «μαύρο» από τις οθόνες μας, μέχρι σήμερα δεν έχει φωτιστεί, για να μάς συνδέσει με τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα. Άλλη μια απομόνωση.
Και τώρα λοιπόν που η Ουκρανία φλέγεται και τώρα που ο εκεί ιστορικός Ελληνισμός χρειάζεται την οργανωμένη παρουσία του Απανταχού Ελληνισμού, η Μητέρα Ελλάδα είναι δικαιολογημένα απασχολημένη με τα δικά της τεράστια προβλήματα. Οικονομικά, εθνικά, κοινωνικά. Είναι απασχολημένη με τις διπλές, τριπλές εκλογές κα τον ανασχηματισμόι για άλλη μια φορά, για πολλοστή φορά, «ξεχνά» την «ψήφο του Αποδήμου», μαζί με αυτήν ξεχνά την οργανωμένη δύναμη των Ομοσπονδιών, των Κοινοτήτων, των ελληνικών οργανώσεων που μάχονται και προοδεύουν μονάχες τους στο εξωτερικό.
Τώρα, όλοι μαζί θα μπορούσαν συντονισμένα να συνεισφέρουν, δυνατά να φωνάξουν υπέρ του Ελληνισμού της Μαριούπολης, της Ουκρανίας, σθεναρά να ασκήσουν μια κάποια πίεση για να αισθανθούν αυτοί που δεν αισθάνονται ότι η Ελλάδα δεν είναι μόνο τα έντεκα εκατομμύρια, αλλά είναι δεκαέξι εκατομμύρια, ότι είναι ένα μεγάλο και συμπαγές κράτος που έχει την δύναμη, τη θέληση και τη βούληση να υποστηρίζει το Έθνος της και να διεκδικεί τα κεκτημένα.
Δυστυχώς, όμως, και σε αυτή την τραγική ιστορική συγκυρία που βιώνει ο Ελληνισμός της Ουκρανίας, μάς βρίσκει και πάλι και ξανά η ιστορία, (εμάς τους Αποδήμους), αποκομμένους, μάς βρίσκει σαν δυο «Ελλάδες», την εντός και την εκτός… Πότε, άραγε, θα κατανοήσει η «εντός» Ελλάδα, ότι χρειάζεται την «εκτός» Ελλάδα συντονισμένη, ενημερωμένη και «ετοιμοπόλεμη», έμπρακτα και ουσιαστικά δίπλα της, ως ένα αναπόσπαστο μέρος του Μητροπολιτικού πυρήνα της; Ίσως τώρα που το καλοκαίρι έρχεται; Ίσως τώρα που χρειάζεται ξανά την παρουσία και στήριξη των Απανταχού Ελλήνων; Ίσως…
Έως πότε ο Ελληνισμός της Μαριούπολης θα φλέγεται και ο υπόλοιπος Απανταχού ελληνισμός θα ψύχεται;
Ευτυχώς που ακόμα υπάρχουν ισχυροί και γνωστοί σε όλους μας Έλληνες που δεν αφήνουν τον Ελληνισμό της Ουκρανίας μοναχό του και αθόρυβα, οικονομικά και ηθικά τού συμπαραστέκονται στις δύσκολες αυτές τραγικές ώρες της ιστορίας του.
Έως πότε τα άλυτα προβλήματα, τα αιτήματα του Απανταχού Ελληνισμού, η επιστολική ψήφος, η αναθεώρηση του Συντάγματος, το «πάγωμα» του ΣΑΕ, θα παραμείνουν προβλήματα της επόμενης ημέρας, της επόμενης διακυβέρνησης, που με αγωνία περιμένουμε να ακούσαμε και να δούμε;
Έως πότε με περισσή «αγωνία», θα αναμένουμε την επόμενη επίσκεψη από την Πατρίδα;
Αυτά τα στοιχεία αναφέρει ο Στέφανος Π. Ταμβάκης, Πρόεδρος Συμβουλίου Αποδήμου Ελληνισμού 2007-2012 και Επίτιμος Πρόεδρος Ελληνικής Κοινότητας Αλεξανδρείας». Εδώ τελειώνει μια κραυγή. Ένα έγκλημα σε βάρος του παγκόσμιου Ελληνισμού είναι σε εξέλιξη και εμείς καθεύδουμε.
